Erum við með rétta ríkisstjórn í verkefnið?

Svarið er einfalt NEI. Þessi vinstri stjórn er í engu frábrugðin öðrum vinstri stjórnum. Það þarf engan stjórnmálaspeking til að vita að engin vinstri ríkisstjórn, hvorki á Íslandi, Ameríku, Rússlandi né nokkurs staðar annarsstaðar í víðri veröld hefur komið fram með prógramm eða áætlanir sem stuðlar að því að aðstoða einstaklinginn í að rífa sig upp, gera honum kleyft að stofna fyrirtæki, eða hefja rekstur,  koma sér út úr fátækt og því bótakerfi sem stjórnvöld virðast vilja viðhalda,

En því vilja stjórnvöld viðhafa fátækt? Kannski  vegna þess að það er sterkra aflið til að halda fólki niðri, Ölmusumaður rífur síður kjaft. Þetta er einnig hluti þeirra verslunarvarnings sem vinnuveitendur geta svo verslað með, Desemberuppbót er lýsandi dæmi um það, Orlofsuppbót varð líka eitt sinn til. Það er kastað inn bótum hér og þar þegar þrýstihópar hafa of hátt. Bótakerfið er verslunarvara stjórnvalda sem svo er skorið niður þegar illa ára í búskapnum eins og nú er raunin og bætur eru líka verslunarvara  samningamanna vinnuveitenda.

Til að finna nú fínt orð yfir BÆTURNAR kalla sumir þetta  jöfnuð. Hvað er verið að jafna? Fátækt, líklega.  Þeir eru ekki að jafna kjör almennings við sín kjör. Heldur aðra hópa sem teljast til fátækra.

Mín skoðun er að við förum aldrei langt inn í aukna hagsæld með þessa stjórn við stýrið. Þarna skipta menn um skoðun þrisvar á dag allt eftir því hvernig vindar blása. Maðurinn sem vildi ekki eitt og annað, er nú á fullri ferð í að gera eitt og annað. Þessi maður er Ráðherra – Allir Ráðherrarnir aðhyllast þessi vinnubrögð. Hversvegna? Vegna þess að það er ekki til nein heilsteypt áætlun, menn eru að leika þetta af fingrum fram dag frá degi. Menn horfa bara á næstu öldu og vona að það sé ekki brotsjór. Þetta eru sömu vinnubrögðin og bankarnir viðhöfðu og við höfum þegar séð afrakstur þeirra vinnubragða.

David Bowie 38. hluti - Eftirmáli

Í 37 pistlum höfum við farið í gegnum útgáfusögu listamannsins David Bowie með breiðskífur hans sem aðalsmerki. .  Með þessum eftirmála lokum við þessari yfirferð, enda höfum við stiklað á stóru í gegnum allar hljóðversplötur kappans með viðkomu í hinum ýmsu hliðarverkefnum. Þó aðeins hafi verið minnst á nokkrar þær kvikmyndir sem hann hefur komið að því þær eru í dag ornar  26 þar sem hann hefur farið með stærri eða minni hlutverk í.  Smáskífurnar skipta hundruðum og Sólóplöturnar, tónleikaplöturnar, safnplöturnar og kvikmyndatónlistin.....  og áfram mætti telja. Við höfum því aðeins farið yfir brot af þessum magnaða ferli.

Það þarf ekki að ræða það að þessi maður 1000 andlita er meðal mestu áhrifavalda rokksögunnar. Til eru þeir aðdáendur sem ganga svo langt að segja hann hafa tekið við forustuhlutverkinu þegar Bítlarnir ákváðu að slíta samstarfi sínu. Hvort sem menn eru sammála því eða ekki er það dagljóst að David er áhrifavaldur í tónlistarsögunni. Talið er að hann hafi selt yfir 136 milljónir platna.  Í Bretlandi hefur hann fengið 9. platínumplötur fyrir sölu, 11 gullplötur og 8 silfurplötur. Í Bandaríkjunum sem er óneitanlega stærra markaðssvæði 5 platínum og 7. gullplötur. Árið 2004 valti tímaritið Rolling Stones hann í 39 sæti bestu rokkara sögunnar og í 23 sæti sem besti söngvari allra tíma.

Hér fyrir neðan eru svo þær heimildir sem stuðst var við í þessum skrifum. Vona að sem flestir hafi haft af þeim nokkurt gaman.

Heimildaskrá:
 Fyrri hluti þessara skrifa eru að hluta byggt á þáttaröð Helga Más Skúlasonar og Skúla Helgasonar er útvarpað var í Ríkisútvarpinu Rás 2 fyrir nokkrum árum undir heitinu Kinverskar stelpur og kóngulær frá Mars.  En augljóst er að sú þáttaröð var að stórum hluta byggð á einu að neðanskráðum ritum um David Bowie og stór hluti textans nánat þýðing úr bókinni. Þetta skal tekið fram þar sem fengið var að láni þýðingar og setningar úr umræddum þætti með leyfi þeirra beggja.

David Bowie Black Book eftir Barry Myles, New York: Putnam, 1980.
Stardust, The Life And Time Of David Bowie eftir Tony Zenetta og Henry Edwards, London, Michael  Joseph 1986.
Living On The Brink eftir George Tremlett, New York: Carrol & Graf Publishers Inc. 1997.
The Bowie Companion eftir Elizabeth Thomson og David Gutman, London: Macmillian, 1993.
In Other Words…David Bowie eftir Kerry Juby, London, Omnibus, 1986.
The Starsone Interviwes eftir David Currie, London, Omnibus, 1985.
Serious Moonlight – The World Tour eftir Chet Flippo og Denis O’Regan, New York Doubleday &  Company, INC, 1984.
The Complete Guide To The Music Of David Bowie eftir David Buckley, London, Omnibus, 1995.
The Complete Guide To The Music Of David Bowie eftir David Buckley, London, Omnibus, 1999.
Bowie eftir Jerry Hopkins, Macmillan Publising company, New York City, USA, 1985
Backstage Passes eftir Angela Bowie, New York: Orion 1993.
Classis Rock Albums – Ziggy Stardust eftir Mark Paytress, New York: Schirmer Book, 1998
You Didn’t Hear Them From Me! eftir Cliff McClenehan, Record Collector No 207, nóv.1996.
Record Collector – nr: 249 (maí 2000), Nr. 278, (okt. 2002) auk fleirri blaða þess tímarits
Mojo tímaritið Special limmited edition – Bowie, 1993
Uncut presents NME, GLAM Volume 1, Issue15.
VOX október 1995
Plötur, plötuumslög og lög á þeim plötum sem fjallað hefur verið um.

Myndir fengnar frá:
http://eil.com/(plötuumslög LP og CD platna
http://www.bowie-singles.co.uk/ (smáskífumyndir)
http://beatlestrivia.com/(Bowie / Lennon)
http://www.algonet.se/~bassman
http://teenagewildlife.com
http://bowienet.com
http://en.wikipedia.org/

Helstu vefslóðir sem fengnar voru upplýsingar frá:
http://en.wikipedia.org/
http://www.algonet.se/~bassman
http://teenagewildlife.com
http://bowienet.com

David Bowie 37. hluti

NÓTA: Áður en lengra er haldið verð ég að leiðrétta smá mistök sem urðu í frásögn af Glass Spider tónleikaferðinni (28. hluta) þar sem minnst var á það leiðindaatvik að ljósamaður hefði látið lífið eftir fall. Þetta gerðist ekki í þessum tónleikatúr. Atburðurinn átti sér stað í Reality túrnum 2004 og verður því sagt frá þessu hér. En búið er að taka þetta út úr 28. hluta sögunnar.
Þarna var notast við rangar heimildir sem leiddu til þess að frá atburðinum er sagt á röngum stað og er beðist velvirðingar á því. Höldum þá frásögu okkar áfram.

Reality

Aðeins fimmtán mánuðum eftir útkomu Heathen var nýr gripur kominn í hillur verslana. Platan Reality sem út kom 15. september 2003. Útgáfu plötunnar var þó fagnað nokkru áður með all sögulegum tónleikum sem áttu sér stað þann 8. september þetta sama ár. Samkvæmt fréttatilkynningu frá Bowie voru þetta fyrstu gagnvirku tónleikar sögunnar. Með því átti Bowie við að tónleikarnir yrðu sendir út og sýndir beint í nokkrum völdum kvikmyndahúsum víðsvegar um Evrópu. Þar yrðu líka settar upp myndavélar og gætu því áhorfendur spurt hann spurninga sem hann myndi svarar á tónleikunum. Þetta fyrirkomulag og nálægð við áheyrendur sýnir okkur enn og aftur hve Bowie var orðinn tilbúin að taka tæknina í sína þjónustu. Og það þrátt fyrir að hann hafi talið þessa sömu tækniþróun mannkyninu til bölvunar í textum sínum á árum áður.

Sá mannskapur sem að baki Bowie stóð við upptökur plötunnar Reality hafði svo til allur unnið með Bowie áður. Fyrstan og fremstan meðal jafningja þeirra skal nefna Tony Visconti en samstarf þeirra hófst á nýjan leik á plötunni sem kom á undan þessari það er Herthern, þá var einnig í hópnum gítarleikarann Earl Slick sem fyrst hafði spilað á Young America og síðan á Station to Station auk þess sem hann hafði einnig bjargað málum sem gítarleikari Serious moonlight tónleikaferðarinnar árið 1983, Píanóleikarinn Make Garson var innanbúðar Reality klíkunnar sem og Gail Ann en hún hafði undanfarið sungið með Bowie auk þess að meðhöndla bassann en varð nú við upptökur þessarar plötu að ljá Mark Pati bassann en Bowie þáði aðstoð hennar við röddun, tommurnar lamdi Sterling Campel í nokkrum laganna, þá má og nefna Gerry Leonard á gítar sem verið hafði Bowie innan handar á síðustu plötu. Auk áðurnefndra má sjá gömul nöfn í flutningi einstakra lag. Platan Reality kom út í takmörkuðu upplagi sem tvöföld plata og hafði aukaplatan að geyma þrjú lög. Í fyrsta lagi þeirrar plötu má heyra gamla gítartakta Carlos Alomar í laginu Fly. Þessi aukaplata hefur og að geyma lagið Rebel Rebel sem fyrst hafði komið út á meistaraverkinu Diamond Dogs en er hér í nýrri hljóðritun og má rekja tilurð þessarar útgáfu til óútgefnu plötunnar Toy sem við minntumst aðeins á í síðasta hluta.

Innihald plötunnar Reality eða raunveruleikinn er heiti sínu samkvæmt. Bowie heldur sig við nútímann og mannlegu gildin, Og minna virðist um fríkuð fyrirbæri frá öðrum heimum. Höfundurinn telur hinsvegar að okkur sé það svo mikil nauðsyn að gera okkur grein fyrir raunveruleikanum. Að í raun sé það alger forsemda fyrir áframhaldandi lífi á vorri jörð. Andlegur þroski sé mannskepnunni ekki síður mikilvægur en vatnið eins og heyra má í myndlíkingu lagsins Looking for water. Í öðrum texta plötunnar lætur hann álit sitt í ljós á meistara litanna en Paplo Picasso er eitt viðfangsefna plötunnar en nokkuð augljóst er að Bowie metur þennan snilling pensilsins mikils og gefur New York búum reyndar plús fyrir þá virðingu sem nafn málarans hefur alla jafnan notið í þeirri borg. Tónlistin á Reality er mun hófstilltari en á undangengnum skífum án þess þó að tónlistin verði nokkru sinni formúlukennd og fannst sumum gagnrýnendum hún full hæg á köflum en með því vildi höfundurinn undirstrika mikilvægi skilaboðanna og tryggja að þau kæmust alla leið og betra væri að raunveruleikin rynni upp fyrir mönnum hægt og bítandi.

Bowie virðist hafa að einhverju leiti tekist það ætlunarverk sitt því platan settist í efstu sæti sölulista víða um heim, allt frá heimaborg sinni til Rússlands. En grjótharðir aðdáendur skiptust í tvær fylkingar varðandi afstöðu sína til plötunnar.

Nú bar svo við að aðeins voru gefnar út tvær smáskífur sem tengdust plötunni. Um líkt leiti og platan sjálf kom út kom opnunarlagið New Killer Star á dvd smáskífu. Lagið virtist ná til fótfestu´víða í margvíslegum skilningi þess orðs, m.a. hollenskra pilta sem nefndu hljómsveitina sína eftir laginu New Killer Strars.
Eins og oft vill verða með tónlist og texta Bowie greinir mönnum á um merkingu textans. Sú skilgreining að í þessu lagi væri Bowie verið að fjalla um árásina á tvíburaturnana í New York sem kenndur er við 9/11. Þrátt fyrir að ekkert í myndskeiðinu á DVD útgáfunni gæfi slíkt til kynna. Það sem vakti einnig athygli við lagið var gítarleikur Gerry Leonard sem notast við EBow er hann endurtekur sömu gítarlykkjuna gegnum allt lagið.
Fylgilag á smáskífunni var lag sem ekki var að finna á Reality,  Love Missile F1-11.  Þar er á ferð helsti smellur bresku sveitarinnar Sigue Sigue Sputnik sem út kom í mars 1986 og var fyrsta smáskífa af frumburði sveitarinnar; Flaunt It. Lagið varð einnig stærsti smellur þeirra og náði 3. sæti á Breska smáskífulistanum. Í viðtali sögðu þeir piltar síðar að það hefði verið þeim enn stærri heiður að Bowie tæki lagið en 3. sæti þess á Breska listanum.

Önnur smáskífa er tengdist Reality kom svo út í  febrúar 2004; Rebel Never Gets Old en aðeins í Japan. Reyndar var kynningareintök gerð fyrir Evrópumarkað og á þá smáskífuútgáfu var einnig stungið inn lagiðn Waterloo Sunset eftir Ray Davis sem The Kings gaf út á smáskífu fyrst 1967, Ástæða þess að á þetta er minnst hér er að nokkur fjöldi smáskífuplatna Bowie hefur að geyma lög eða útgáfu laga sem ekki er að finna annarsstaðar.

Ótrúlega margt á Reality minnir á gamla tíma tónlistarlega séð. Kannski eru það sér í lagi laglínurnar og útsetningarnar sem ósjálfrátt vekja upp samlíkingu við liðna daga. Eins og einn af gagnrýnenda Record Collector tímaritsins sagði. Bowie heldur hér sínu striki hvað laglínurnar varðar.  Þar sem hljómagangurinn virðist aldrei fá að springa út í viðlaginu eins og almennt er í öllum meðal popplögum (intró, svo eitt til tvö erindi og þá grípandi viðlag sem húkkar hlustandann á krókinn), Hjá Bowie er byrjað á laglínunni í viðlaginu og svo bíður maður þess að viðlagið springi út í grípandi grípi mann. Það gerist bara einhvernvegin ekki alveg, skrefið er aldrei stígið til fulls, það er aldrei gengið alla leið og þegar laginu er lokið er maður enn að bíða spenntur eftir þessari sprengju viðlagsins sem var alveg að koma, alveg að koma.
Kannski er þarna að hluta komin skýring á því hvers vegna er svo erfitt að flokka tónlist Bowie undir þá formúlu sem popplög almennt hafa. Þetta hefur að hluta skapað Bowie þá sérstöðu sem hann óneitanlega hefur.

Í kjölfar plötunnar var lagt í tónleikaferð um heim allan, sem aldrei fyrr. Tónleikaröðin sem hófst með einskonar upphitunartónleikum í New York 19. ágúst 2003. En var formlega settur með tónleikum 7. október 2003 í Kaupmannahöfn. í kjölfarið var túrað um Evrópu, Norður Ameríku, Asíu með innskoti í tónleika í Nýja Sjálandi og Ástralíu  en þar hafði Bowie ekki spilað frá því Glass Spider tónleikaröðinni var haldið úti.
Áætlað var að spila í 24 löndum á tíu mánuðum. En ferðin gekk ekki áfallalaust fyrir sig.   Í upphafi Norður-Ameríku hluta ferðarinnar varð að fresta einum fimm tónleikum vegna veikinda á meðlimum sveitarinnar sem með Bowie var. Mun alvarlegra þótti þegar einn af starfsmönnum tónleikanna er annaðist ljósabúnað, lést eftir 15 metra fall skömmu áður en Bowie steig á svið í James L. King Center í Maiami á Flodida. en atburðurinn átti sér stað 6. maí 2004. En áföllunum var ekki lokið. Því á tónleikunum í Scheeßel, í Þýskalandi varð Bowie var við veikindi og kom í ljós að um bráðastíflu í slagæð var að ræða og gekkst hann í skyndi undir aðgerð vegna þess. Frekara tónleikahaldi var þá frestað en einir 15 tónleikar var aflýst vegna þessara veikinda. Raunveruleikinn hafði gengið yfir þessa tónleikaferð í öllum sínum mætti.

Eftir útkomu plötunnar og snögglegan enda tónleikaferðarinnar tók þögnin við og næstu árin urðu Bowie aðdáendur að láta sér nægja að kaupa gamla plötutitla sem nú komu út í ýmsum hátíðar og afmælisútgáfum með aukaplötum eða lögum sem ekki höfðu komið út á plötunum upphaflega. Þó máttu margir vel við una því margar voru þessar útgáfur vel unnar og kærkomnar í safn aðdáenda. Víða á spjallsvæðum sem fjölluðu um kappann mátti þó greina örvæntingu að það væri ótækt að einhver stærsti listamaður tónlistarsögunnar ætlaði að skilja við ferilinn með lokalag Reality plötunnar; Bring Me The Disco King sem sinn svanasöng. Svo sárnaði mönnum að þeir töluðu Reality plötuna í heild jafnvel niður, sögðu verkið hefði engu bætt við frábæran feril og Bowie hefði jafnvel bara betur sleppt því að færa þeim þessa plötu ef hún ætti að vera lokasöngur ferilsins, hún væri sá ekki punkturinn yfir hið stóra I sem þeir hefðu óskað sér.

David Bowie 36. hluti

Heathen

Árin 2000 og 2001 hafi Bowie hug á að taka upp á ný nokkur gömul, lítt þekkt lög af eigin ferli frá sjöunda áratugnum ásamt nýju efni og gefa út á plötu. Verkefnið gekk svo langt að hljóðritandir voru hafnar og gripnum hafði verið fundið heitið Toy. Ekkert varð þó af þessari fyrirætlun en nokkur af nýju lögunum enduðu á næstu sólóplötu sem fékk heitið Heathen og var sú fyrsta sem gefin var út á á nýju merki ISO sem Bowie hafði stofnað eftir að hann hafði slitið samstarfi sínu við EMI Virgin útgáfuna. Platan sem út kom 10. júní 2002 var gefin út í samstarfi við Bandarísku Columbia hljómplötuútgáfuna sem annaðist pressun og dreifingu.

Plötuna hafði Bowie unnið í Allaire og Looking Glass hljóðverunum sem staðsett eru í New York borg, Til verksins hóaði hann í gamlan félaga Tony Visconti sem hafði unnið hafði með Bowie meðan frægðarsólin skein hvað skærast á áttunda áratugnum en rúm tuttugu ár voru þá liðin frá því þeir höfðu unnið saman í hljóðveri að einhverju ráði. Þessi endurkoma Viscontis þótti vitnisspurður um að nú væri leitað að sándinu sem einkennt hafði tónlist Bowie á því tímabili. Fleiri gamlir félagar birtast á þessari plötu. Pete Townshend gítarleikara Who sem leikið hafði í laginu Because You're Young á plötunni Scary Monsters (1980) var mættu og lék af einstakri lagni sinni í laginu Slow Burn, en það lag var valið á smáskífu sem undanfari plötunnar Heathen
Enn fleiri gamlir félagar kíkja í heimsókn á þessum gæðagrip til dæmis vekur gleði að heyra aftur gítartakta Carlos Alomar í laginu Everyone say Hi.
Þá vakti athygli Bowie fékk að Dave Grohl, fyrrum trommara Nirvana og forsprakka Foo Fighters, til að annast gítarleik í laginu I’ve Been Waiting For You en þar er á ferð gamall smellur frá meistara Neil Young en þetta lag hafði verið á tónleikaprógrammi Tin Machine sveitarinnar og þá í mun hægari útgáfu og oftast sungið af Reeves Gabrels.

Heathen eða Heiðinginn er bein skírskotun til innihaldsins, þó ekki í trúarlegum skilningi þess orðs, öllu heldur í samskiptalegum skilningi ef svo má segja. Þar sem inntak textanna er samskiptaleysi. Samskiptaleysi mannsskeppaunnar við umhverfið og ekki síður við sjálft sig. Sá sem ekki trúir, iðkar því engin trúarbrögð er sagður heiðingi. Sá sem aldrei skoðar eigin tilfinningar ræktar því ekki sjálfsvitund sína né tilfinningarsvið, hann þekkir því ekki tilfinningar sínar og er því heiðingi gagnvart sjálfum sér segir Bowie. Og til að undirstrika þessa merkingu skal bent á mynd þá er prýðir umslag plötunnar þar sem höfundurinn horfir fram en um leið er eins og hann gjói blindum augum sínum til himins.

“Ef þú óttast hvert við erum komin skaltu í ótta þínum leita friðar, í ótta þínum skaltu leita ástar” ráðleggur Bowie í opnunarlagi plötunnar Sunday. “Allt er breytt, ekkert hefur breyst” segir Bowie í öðrum texta og vill þar meina að breytingar séu undir mannskepnunni sjálfri komnar. Hún geti lifað í eyðimörk stöðnunar og aðgerðaleysis eða verið leitandi og tekið þær breytingar sem verði, henni til þroska og andlegrar örvunar. Þessar djúphugsandi þankagangur meistarans virtust ná nokkuð vel til samlanda hans því platan náði 5. sæti Breska vinsældalistans. Heathen markar einnig endurkomu Bowie á Bandaríska listann því platan á undan  Hours hafði fyrst platan Bowie frá Ziggy Stardust plötunni ekki náð inn á topp 40 þar í landi. Nú tóku Bandaríkjamenn hinsvegar við sér því platan náði 14. sæti sem var besti árangur Bowie frá því Tonigth hafði komið út 1984.
Heathen var einnig vel tekið af akademískum spegúleröntum því hún var meðal annars tilnefnd til Mercury verðlauna, verðlaun sem eru fyrst og fremst hugsuð fyrir upprennandi tónlistarmenn sem eru að færa fram nýja og ferska hluti. Það segir manni talsvert að Bowie sem verið hafði tónlistarmaður í tæp 50 ár skildi vera tilnefndur í hópi “upprennandi” tónlistarmanna.

Eins og gjarnan þegar rokkari á borð við Bowie sendir frá sér nýja plötu leggja gagnrýnendur í skógargang með stök lög hennar eða gripin í heild, í leit að samsvörun, hvort heldur er við eldra efni kappans eða atvik úr ævi hans, með það fyrir augum að fá niðurstöðu um tilgang lags og texta og geta í kjölfarið sett sig í gáfulegar stellingar við að kryfja viðkomandi tónsmíð til mergjar og leggja það oftar en ekki fram sem sönnun þess hve vel þeir þekki sögu viðkomandi tónlistarmanns. Heathen var engin undantekning frá þessu undarlegu leit gagnrýnenda. Þannig fannst sumum upphafstónar fyrsta smáskífulagsins Slow burn minna á lagið Heroes og gítarleikur Pete Townshend líkjast því sem Robert Flipp hafði verið að gera á Scary Monsters plötunni árið 1980 og staðsettu því þetta lag með henni svo dæmi sé tekið. En aðdáendur Who voru fljótir til svara og sögðu réttilega Pete Townshend kominn marga mannsaldra fram úr þeirri stöðu að þurfa að líkjast öðrum gítarleiturum á einhvern hátt.

Heather fylgdu ótal smáskífur og ýmist hliðarefni eins og títt er orðið og má nefna meðal fylgifiska Heather nokkrar smáskífuútgáfur, t.d. Slow Burn sem út kom í tveim mismunandi útgáfum, Everyone Say Hi sem kom út í þrem mismunandi útgáfum og loks smáskífuna I’ve been waiting 4U. Þar fyrir utan kom frumútgáfa plötunnar út sem tvöföld plata í takmörkuðu upplagi þó, og innihélt aukaplatan fjögur lög. Þar mátti heyra nýjar hljóðritanir laganna Conversation Pice sem fyrst hafði komið út 1970 og Panick In Detroit frá árinu 1979, en auk þeirra voru á skífunni breyttar útgáfur tveggja laga af Heathen.

David Bowie 35. kafli

Hours 

Hours, 23 breiðskífa Bowie á ferlinum var hljóðrituð í Seaview hljóðverinu á Bermuda eyjum sumarið 1999, en tæknileg hljóðvinnsla og lokafrágangur plötunnar fór síðar fram í New York. Með Bowie á þessari skífu voru sem áður gítarleikarinn Reeves Gabrels sem ásamt Bowie er skrifaður fyrir flestum lögum hennar. Þá voru og mættur bassaleikarinn Mark Pati sem einnig lék á kassagítara og trommarinn Mike Levesque, ásamt einstökum hljóðfæraleikurum sem fengnir voru í upptökur nokkurra laga.

En áður en hann fór í þær upptökur hafi Bowie komið að vinnslu tölvuleiksins Omikron - The Nomad Soul sem gefin var út þetta sama ár. Hlutverk Bowie hafði m.a. verið að semja  tónlist fyrir leikinn. Þegar þeirri vinnu var lokið var talsverður afgangur af tónlist sem ekki hafði verið notaður og hluta þess efnis vann Bowie á ný frá grunni fyrir plötuna Hours. Það má því segja að efnið tengist tölvum nokkuð með þessum hætti.  En Bowie var heillaður af tölvunni og þeim möguleikum sem netið hefur að geyma. Þegar platan svo birtist í verslunum 4. október 1999 var hún ekki alveg ný af nálinni þann daginn. Þar sem aðdáendum hafði verið boðið upp á að fá öll lög plötunnar af netinu nokkru áður. Með þeim gjörningi er talið að Hours sé fyrsta platan sem þannig var boðin án endurgjalds með vitund og vilja listamannsins sjálfs og útgefenda. Þessi tilhögun þótti vel við hæfi þar sem Bowie hafði undanfarin misseri heillast svo að þessum miðli og möguleikum þess eins og áður hefur komið fram. Virgin útgáfan er sá um útgáfu og almennu dreifingu plötunnar var verkefninu hlynnt en Bowie hafði undirritaða útgáfusamning við það fyrirtæki í ágúst mánuði sama ár. En Þetta var síðasta platan sem Bowie vann undir merki þessa útgáfumerkis sem er í eigu EMI útgáfunnar

Platan Hours hlaut feyki góða dóma og var í flest öllum skrifum borin saman við það best sem úr smiðju kappans hafði komið. Sér í lagi var horft til Berlínartímabilsins og Hunky Dory plötunnar í því sambandi. Efnistaka Bowie á þessari plötu var sú kreppa sem höfundurinn taldi að kynslóð sín ætti í. Það frjálsræði sem hún fyrst kynslóða hafði öðlast og í árdaga sínum átti að færa æskunni hamingju, velsæld og aukin tækifæri en hafði snúist upp í andhverfu sína, þar sem þátttakendurnir höfðu verið of uppteknir við að njóta þessa frelsis og því gleymt að byggja sér framtíð sem innihéldi andlega sem og efnislega hagsæl til lengri tíma litið. Nú var komið að skuldadögunum í óeiginlegri merkingu.  

Gagnrýnendur sem og aðdáendur voru snöggir að skrifa þessar pælingar sem komu sterkt fram í einstaka textum plötunnar á ævi kappans sjálfs og sögðu hana einhverja skýrustu lífsjátningu Bowie á 30 ára ferli hans. Það var kannski ekki nema von að gagnrýnendur skoðuðu plötuna út frá þessum forsemdum þar sem hann hafði áður farið þær leiðir í textasköpun sinni. Sjálfur vildi Bowie þó ekki gangast við þessu. Aðspurður hve persónuleg þessi plata væri sem að stórum hluta fjallaði um rangar ákvarðanir og glötuð tækifæri var svarið:

Bowie: Á þessari plötu er ég að reyna að vinna úr hugmyndum að lögum fyrir og um mína kynslóð. Því var það mér nauðsynlegt að sökkva mér niður í sálfræðilegt og eða andlegt ástand sem er minna en hamingjusamt með lífið. Sem í mínu tilfelli er ekki þannig. Ég varð því að búa þetta ástand til í huganum. Þarna er mikið um menn sem ýmist finna eða tapa ástinni og verða fyrir vonbrigðum og allt það. Ég aftur á móti er ekki að lifa þetta sjálfur. En engu að síður var það góð æfing að vinna úr því sem ég skynja, jafnvel frá vinum mínum og kunningjum, þessu hálf-lifandi lífi þeirra. Það er mjög dapurt að þú getur í raun ekkert gert við því að þeir lifi andlega ófullnægðir, - vonsviknir og allt það. En svona er þetta bara.

Sem undanfari plötunnar var valið fyrsta lag hennar Thusdays Child sem kom út á smáskífu í september 1999. Þar ljáir Holly Palmer, Bowie rödd sína í millikafla lagsins sem eykur gæði þess til muna. Þetta lag má telja dæmigert hvað efnisinnihald texta plötunnar varðar. Tónlistin var hófstillt og meira bar á „acostic” útsetningum á þessari plötu en oft áður. Enda hafði það aukist talsvert að Bowie kæmi einn fram með kassagítarinn og léki lög sín, hvort heldur ný eða eldri verk. Þó eru útsetningar laganna ekki alveg jafn einfaldar og þær virðast í fyrstu. Á Bresku útgáfu dvergaskífunnar fylgdi myndband lagsins á diskinum sem CD-Rom, sem og öðrum smáskífum plötunnar er síðar komu út. Eins og svo oft voru mismunandi smáskífur gefnar út á mismunandi markaðssvæðum og svo var með næstu smáskífu sem tengdist plötunni sem var The Pretty Things Are Going To Hell sem gefin var út í Japan í október 1999.

Óþarfi er að fara mörgum orðum um innihald textans því titillinn segir allt sem segja þarf. Tvær smáskífur til viðbótar voru síðar gefnar út í kjölfar plötunnar Hours. Á þeirri fyrri sem leit lífdaga í janúar 2000 var Survive sem margir gagnrýnendur sögðu að yrði tvímælalaust klassískur Bowie standart er fram liðu tímar og væri eitt þeirra laga sem jafnan yrði valið á safnplötur er geyma ættu betur lög hans á ferlinum.
Að lokum kom svo lagið Seven út á smáskífu í júlí sama ár. Allar báru þessar skífur mixútgáfu laganna og aukalög sem jafnvel var ekki að finna á plötunni sjálfri eins og algengast er með smáskífur. 

Áður en við yfirgefum þessa plötu er ekki úr vegi að minnast lítillega á hönnun umslagsins er geymdi gripinn. En myndin framan á plötunni vakti talsverða athygli Frumútgáfan bar einskonar þrívíddarumslag þar sem myndin tók breytingum eftir því hvernig henni var hallað til og frá.. Annað var líka og og átti það vafalaust sinn þátt í því að efnið var heimfært á ævi Bowie. Myndskreytingin virkaði í fljótu bragði allt að því kaldhæðnisleg þar sem ungur Bowie sem líkist engli fljótt á litið hlúir að öldnum Bowie sem allt eins gæti virðist látinn. Þessi myndgjörningur hefur síðan verið túlkuð sem skilaboð þess að tími sögupersóna sem settu mark sitt á feril meistarans á áttunda áratugnum sé endanlega liðinn og andleysi tíunda áratugsins sé einnig að baki. Nýtt umhverfi sé tekið við. Þó er víða á Hours hægt að finna samnefnara í fyrri verk höfundar eins og áður hefur verið minnst á.

Margir hafa viljað meina að hönnun umslagsins hafi verið í höndum Bowie sjálfs en svo var þó ekki. Hönnuðurinn Martin Richardson (þekktur sem Rex Ray) kynntist Bowie í gegnum Fine Art Circuit í London. Aðspurður hvort Bowie hafi verið með í ráðum við hönnun umslagsins segir hann

Martin Richardson:Bowie tók fullan þátt í þessu verkefni allan tíman. Við funduðum fyrst í New York meðan á upptökum plötunnar stóð. Eftir að þeim loknum var ég boðaður í myndatökur. Þegar Tim Bret Day hafði lokið við að taka myndir af Bowie, fengum við að mynda Bowie í 20 mínútur með sérstakri upptökuvél sem venjulega er notuð til að ná heildarmynd að viðfangsefninu.
Þessi taka var síðan notuð við uppbyggingu 3D effektana í umslaginu sem gefin var út á frumútgáfu plötunnar.

Aðspurður segist Martin að alls hafi um 15 manns komið að því verki er snéri að gerð umslagsins með einum eða öðrum hætti.

Bowie sem iðulega hafði rétt félögum sínum innan tónlistargeirans hjálparhönd ljáði rödd sína á smáskífu Placibo í laginu Without You I’m Nothing sem hlaut góða dóma gagnrýnenda og almenningur greip lagið líka og mátti sjá sönginn skríða upp vinsældalistana víða um heim næstu vikurnar eftir að skífan kom út.

Bowie stefnir líkt og aðrir jarðarbúar að nýrri öld og um mitt ár 1999 var ljóst að þessi rúmlega fimmtugi listamaður var langt frá því að vera af baki dottinn. Því þann 15. ágúst árið 2000 var honum alin dóttir er skýrð var Alexandria Sahara. Í kjölfar þess dró Bowie sig lítillega úr sviðsljósinu næstu mánuði. Áætlun hans að heilsa nýrri öld með hljómleikum í Ástralíu vakti undrun en aðdáendur glottu þegar sú uppgötvun var ljós að með þessari tímasetningu tónleikana yrði fært til bókunar á spjöld tónlistarsögunar sú óvíkjandi staðreynd að alla næstu öld yrði þessara tónleikana getið sem fyrstu rokkhljómleika aldarinnar, því næsta víst að enn einu sinni hafði Bowie fundið leið til að vekja athygli umheimsins án mikils tilstands.

Eftir fæðingu dóttur sinnar snéri Bowie sér að því í ríkara mæli að sinna fjölskyldu sinni eins og áður segir. Decca sem enn á útgáfurétt laganna frá fyrstu árum ferilsins hélt uppteknum hætti og mokaði út titlum með meistaranum þar sem þeim tæplega fjörtíu lögum sem útgáfan hafði yfir að ráða var ruglað til og frá og skellti og 10 til 14 lögum á hvern titilinn eftir annan. Þrátt fyrir að Bowie væri nú kominn í uppeldishlutverkið gaf sér tíma til að koma fram á einstaka tónleikum þó ekki væri um skipulagðar tónleikaferðir að ræða. Eintök af tvöfaldri instrumental plötu sem Bowie hafði gert og gefið vinum og velunnurum í jólagjöf 1993 var orðin eftirsóttur safngripur meðal aðdáenda. Útgefendum fannst það því ágætur leikur að endurvinna plötuna og fækka lögunum í einfalda CD plötu og gefa hana út fyrir almennan markað. Hún fékk þó að halda sýnu upprunalega nafni All Saints þegar hún var svo gefin út árið 2001.

David Bowie 34. hluti

Earthling

Bowie fagnaði 50 ára afmæli sínu á áttunda degi janúarmánaðar 1997, með einstökum hljómleikum í Madison Square Garden í New York þar sem auk fjölda listamanna voru mættir um 17.000 gestir til að fagna þessum tímamótum með meistaranum. Sama mánuð fékk almenningur smjörþefinn af næstu plötu með smáskífunni Little Wonder, sem reyndist einn helsti smellur næstu breiðskífu. 

Earthling var heiti skífunnar og harðir aðdáendur gátu keypt hana strax á útgáfudegi 4. febrúar. Með Bowie  á þessari plötu er sami mannskapur og verið hafði honum til aðstoðar í Outside hljómleikatúrnum. Titillinn einn og sér segir mikið til um efnistökuna. Ziggy Stardust er endanlega horfinn til sinna heima og jarðarbúinn verður að annast sig sjálfur. Örlög mannsins er vel þekkt.

Bowie er á þessari plötu staddur í nútímanum því tónlistarlega sýnir  Earthling eletróniska takta sem unnir eru undir áhrifum af þeim Industrial kúltúrs sem var ráðandi upp úr 1990.  En Industrial er einskonar iðnaðardeild tilraunatónlistarinnar sem margar af fremstu sveitum þessara ára voru þekktar fyrir. Svo sem Prodigy og fleiri slíka höfðu verið að fást við, með kryddi frá Seattle rokksveitum eins og Nervana og Pearl Jam.

Svo er vel hægt að einfalda þetta, segja hana unna undir áhrifum  drum & bass, en um leið að hluta samblanda þeirrar áleitnu tónlistar sem Bowie var að skapa á áttunda áratugnum og þeirrar sem átti upp á pallborð sem áreitin jungle-tónlist undir lok tíunda áratugsins. Það er nefnilega ekki alltaf auðvelt að setja plötur Bowie á einhvern einn bás. Hann hefur einstakt lag á að taka stefnur og strauma, steypa þeim í pott sinn og hræra í, svo útkoman verður gjarna hálfruglingsleg þegar að flokkun hennar kemur. Það er því stundum auðveldara að fjalla um efnistökin, þau eru oft auðveldari viðfangs.

Eins og áður segir eru örlög mannsins vel kunn, Earthling er þó bjartsýnisplata, bjartsýnisplata um dauðann. "Dómsdagurinn getur farið til helvítis, Ég er ekki syndari. Þetta er bara regnið á undan storminum því dauðleikinn er ómfríanlegur. Mannskepnan hugar hvorki að upphafi sínu né endalokum" er meining Bowie á Earthling.

Platan var af mörgum talin eðlilegt framhald plötunnar Outside Án þess að bein tengsl séu þar á milli endileg. Tónlistarlega heldur nýsköpunin áfram. En lögin hér eru ekki tengd eins nánum böndum hvert við annað og á fyrri plötunni. 

Textalega má þó finna samtengingu, því þar halda örlög mannskepnunnar áfram. Jarðarbúinn sem áður lifði aðeins fyrir líðandi stund leitar nú í örvæntingu sinni að öllu því sem fyllt getur líf hans hamingju, hversu skammvinn sem hún kann að vera. Eiturlyfin eru þar með aftur komin til sögunnar og sem fyrr eru þau leiðin til glötunar.

Í beinu framhaldi af útgáfu plötunnar var hljómleikaferð haldið úti og flækst víða um Evrópu þar sem bæði nýir eða gamlir aðdáendur tóku honum fagnandi. Til aðstoðar í túrnum voru Reeves Gabrels og síðar Carlos Alomar á gítar Mike Garson á píanó og Zachary Alford á trommur og önnur ásláttarhljóðfæri. Við höfum aðeins áður minnst á bassaleikarann sem nú var gengin til liðs við Bowie, þeldökku þokkagyðjuna  Gail Ann Dorsey, og fanta bassaplokkari sem að auki söng bakraddir. Hún var nú farin að fá verulega athygli fjölmiðla. Aðspurð hvernig þetta samstarf hafi komið til svarar hún

Gail Ann Dorsey:  Bowie einfaldlega hringdi í mig, þetta er svolítið klikkuð saga. Hann hreinlega hringdi einn daginn. Ég hafði engan fyrirvara eða neitt. Hann spurði hvort ég væri til í að verða hluti af Outside bandinu á tónleikaferð til að fylgja plötunni eftir. Ásamt hljómsveitinni Nine Inch Nails sem hitaði upp.
Það tók mig langan tíma einfaldlega þora að spyrja hann hvers vegna hann hafi valið mig.
Svarið var allt annað en ég hafði haldið og kom mér á óvart. Hann hafði séð mig í breska sjónvarpinu fyrir mörgum árum. Þegar ég var að kynna fyrstu sólóplötuna mína. Líklega 1988. Þá kom ég í fram í einhverri þáttaröð hjá BBC. Bowie sagðist hafa séð þetta þegar hann var á hótelherbergi í London og var eitthvað að flakka á milli sjónvarpsstöðva. Honum fannst áhugavert að kvennmaður væri bassaleikari og að gefa út plötu og gæti sungið. Hann ákvað þá að einhvern daginn myndi hann vilja vinna með mér þegar rétt tækifæri kæmi upp og það fannst honum þarna.

Ferðin sem þótti takast með ágætum lauk fyrri hluta nóvember í Suður-Ameríku, eða nánar tiltekið í Buenos Aires þann 7. nóvember. Það hlýtur að hafa lyft brúnum margra þegar Bowie var svo tilnefndur þetta árið  til Grammy verðlauna sem besti jaðartónlistarmaðurinn („best altemative album") og þá var hann einnig tilnefndur sem besti rokk-karlsöngvari fyrir lagið Dead Man Walking. velheppnuð tónlistarmyndbönd sem tengdust plötunni spruttu fram. Listamaðurinn og leikstjórinn Floria Sigismond stjórnaðu upptökum á stuttmyndum við lögin Little Wonder og einnig Dead Man Walking, Meðan félagar að nafni Dom og Nic leikstýrðu myndbroti við I'm Afraid of Americans sem síðar var tilnefnt til MTV vídeó tónlistarverðlaunanna. Og loks var einnig unnið myndskeið við lagið Seven Years og Tibet sem var skotið af tónleikum.

Þó svo ekki kæmi ný sólóplata frá Bowie á árinu 1998 var langt frá því að karl sæti auðum höndum. Því á milli tónleikaferðalaga lék hann smáhlutverk í nokkrum kvikmyndum og má þar benda á ítalskan vestra Mio West II auk myndana Everybody Love Sunchine og Exhuming Mr. Rich. þá gaf hann eftir nokkur laga sinna til kvikmynda eins og The Wedding Singer, Grosse Pointe Blank og Great Expectations. Þessu öllu til viðbótar mætti hann prúðbúinn á nokkrum góðgerðartónleikum. Sama ár stóð Bowie, fyrstur tónlistarmanna, að opnun eigin netsmiðils. Bowie-Net. Þar sem hann eyddi reglulega dágóðum tíma í að spjalla við aðdáendur sína, þeim til mikillar gleði. Bowie var einn fyrstur listamanna á sínu sviði til að nýta sér þennan miðil til listsköpunar. Þar sem hann setti upp málverkasýningu og sölu listaverka sinna, veitti áskrifendum möguleika á að kaupa ýmsar óútgefnar lagaupptökur svo fátt eitt sé nefnt.

David Bowie 33. hluti

1. Outside

Í mörg ár virðist það hafa verið tónlistarlegt gæfuspor að þeir David Bowie og Brian Eno höfðu ekki unnið saman frá því Berlínarþríleiknum lauk á áttunda áratugnum. Í ársbyrjun 1994 voru um það bil 15 ár síðan þeir skildu að skiptum. Eno hafði fundið sig vel í sínum verefnum t.d. sem upptökustjóri rokksveitarinnar U2 ásamt því að vera titlaður einskonar guðfaðir Abiant tónlistarinnar þar sem hann gat nostrað við hlutina fram og aftur meðan Bowie hafði daðrað við diskóið og rokkið þar sem upptökur voru keyrðar áfram til að þær væri sem líkastar því að vera lifandi og hráar. Eitthvað sem ekki átti heima í hugarheimum Brian Eno. Þessir fyrrum samverkamenn virtust því tónlistarlegahafa fjarlægst hvorn annar svo ljósárum skipti. Þó hafði Bowie opnað ákveðnar dyr í átt að Eno með plötunni Buddha Of Suburbia, þá ekki hvað síst í insturmental lögum plötunnar.

Fundum þeirra félaga bara óvænt saman og eftir stutt samtal komust þeir að því að báðir höfðu svipaða afstöðu til tilraunakenndrar tónlistar og ákváðu að ráðast í verkefni saman. Það átti svo eftir að geta af sér næstu sólóplötu –1.  Outside.  Í janúar 1994 komu þeir þeir Bowie og Eno sér fyrir í Montreux í Sviss ásamt þeim Reeves Gabriel úr Tin Machine og píanósnillingnum Mike Garson.

Mike Garson:Ég hljóðritaði í að minnstakosti 35 klukkutíma af tónlist með David. ásamt þeim Reeves og Eno í Montreux,  Þarna var hellingur af stöffi sem aldrei var klárað fyllilega svo líklega hafa þeir efni á einar tíu plötur þarna ef þeir vildu. Mín skoðun er sú að margt af þessu var mikið betra en það efni sem síðar lenti á plötunni Outside. Allt var þetta líka myndað það var myndavél beint að hverjum og einum allan tímann í hljóðverinu. Þetta var einskonar listræn áskorun fyrir Bowie, og metnaðurinn því allsráðandi hjá hverjum og einum. Þetta er einhver mesta sköpunarstund sem ég hef gegnið í gegn um á mínum ferli. Við vorum bara að spila, það var enginn lykill gefinn, engin fyrirfram tónn til að vinna útfrá, ekkert ákveðið form, ekkert, bara frjáls sköpun og leikið af fingrum fram (kölluðum það Inside). Allt var þetta hljóðritað en aldrei bútað niður í útgáfulengd lög.

Eftir að þessari tilraunastarfsemi lauk var hóað í gítarleikarann Carlos Alomar, Erdal Kizilkay á bassa og synthesizers og loks trommarann Sterling Campbell og grunnar plötunnar 1. Outside síðan teknir upp á aðeins 10 dögum. Eftirvinnsla laganna tók um 18 mánuði. Sú vinna var að stórum hluta í höndum Eno sem líkt og fyrr dundaði sér við lögin með sín töfratæki og tól.

Meðan föndrið fór fram brá Bowie sér m.a. í hljóðver til að syngja inn á plötuna Heaven And Hull sem skráð er sem þriðja sólóplata gítarsnillingsins Mick Ronson þó hún hafi ekki verið fullunnin fyrr en eftir andlát hans.
Platan 1. Outside sem komst á markað 25. september 1995. fékk fína dóma gagnrýnenda sem flestir gáfu henni þrjár stjörnur af fimm. Líkt og stórstjörnu siður var á þessum tíma kom gripurinn einnig út sem LP plata en þar voru sum verkanna stytt vegna tímalengdar og af þeim sökum var gripnum fundið annað heiti; Excerpts From Outside

1.Outside er þemaplata, Tónlistarlega er hún líklega einhver svartasta plata sem úr smiðju Bowie hefur komið. Dauðinn á sínar göngur hér, enda kemur hann við sögu í nokkrum laga plötunnar sem er undarleg blanda teknó tónlistar og rokks. Þó menn heyri þar jassskotin áhrif sem höfðu þó verið meira áberandi í Black Tie White Noies og til voru þeir sem fundu samsvörun við Plastic Soulplötuna Young Americans. Í frumútgáfu umslags 1. Outside mátti finna einskonar örsögu sem átti sinn þátt í að magna hughrif gagnrýenda og plötukaupenda. Sagan sem er í dagbókarformi heitir "Diaries of Nathan Adler". Hún  gengur í stuttu máli út á rannsókn á morði á 14 ára stúlku sem myrt hefur verið myrt á furðulegan hátt. Þessari sögu er ætlað að skýra að hluta tónlistarlega nálgun verksins.

Bowie náði enn á ný til yngri hlustenda og gamlir Bowie aðdáendur gátu nú enn einu sinni risið úr sætum sínum, stoltari en nokkru sinni fyrr og bent á fortíð hans. Milli þess sem Bowie vann að plötunni 1. Outside opnaði hann sýningu á myndlist sinni í Cork Street listasafninu í apríl undir yfirskriftinni New Afro/Pagan And Work 1975-1995.

Tveim mánuðum síðar hóf hann störf fyrir framan myndavélarnar í hlutverki Andy Warhols í myndinni Basquiat. Myndin hlaut nokkra athygli og þótti Bowie komast vel frá sínu hlutverki og var lof á hann borið fyrir sinn þátt myndarinnar.

Í kringum útgáfu plötunnar 1. Outside var haldið í hljómleikaferð um víða veröld Ferðin hófst í Bandaríkjunum og Kanada, og þaðan var haldið til Evrópu. Með í för mátti sjá, auk gamalkunnra félaga eins og Mike Garson en heil 22 ár voru síðan þeir höfðu farið í slíkt ferðalag saman, Reeve Gabrels mátti líka sjá á sviðinu og nýjan bassaplokkara, þeldökka glæsidömu með frábæra bakrödd að nafni Gail Ann Dorsey, en hún átti eftir að vinna talsvert með Bowie næstu árin. Með í för var einnig hljómborðsleikarinn Peter Schwartz sem reyndar féll úr hópnum þegar að Asíuhluta ferðarinnar kom. Það gerðu líka þeir Carlos Alomar og George Simms. Það þótti tíðindum sæta að á fyrsta hluta Bandaríkjaferðarinnar sté á svið með Bowie hljómsveitin Nine Inch Nales og á lokahljómleikum ferðarinnar um Ameríku var mættur á sviðið ekki minni jöfur en sjálfur Morrissey. Það að slík stórnöfn skuli vera fáanleg með Bowie og það sem einskonar upphitunarnúmer sýnir enn og sannar hvað nafn hans er hátt skrifað í tónlistinni.
Eins og lög gera ráð fyrir voru nokkur laga plötunnar mixuð fram og aftur og gefin út á smáskífum. M.a. lögin Hallo Spaceboy, Strangers When We Meet og The Hearts Filthy Lesson. Ýmis önnur lög og eldri í nýjum hljóðritunum mátti heyra á þessum smáskífum t.d. tónleikaupptökur laga eins og Under Pressure og Moonage Daydream.

Haustið 1997 var Bowie staddur með allt sitt lið í New York borg og tilbúinn með efni á næstu plötu, það var því fátt annað að gera en bregða sér í hljóðver enn og aftur og taka þar upp efni sem þegar hafði verið prufukeyrt á hljómleikaferðalaginu. Þessi vinnuaðferð, það er að semja efni næstu skífu á tónleikaferð síðustu plötu minni óneitanlega á þau vinnubrögð sem Bowie hafði viðhaft á þeim árum sem Ziggy réði ríkjum. En svo virðist að á slíkum ferðum sé Bowie listagyðjunni tryggur og trúr. Almennt voru menn á einu máli að með plötunni 1. Outside væri Bowie kominn aftur heim, aftur í heim þeirrar veraldar sem hann hafði á áttunda áratugnum skrá tónlistarlegt lögheimili sitt.

David Bowie 32. hluti

Buddha Of Suburbia

Platan Buddha Of Suburbia er í upphafi skilgreind sem “soundtrack”, plata sem í þessu tilfelli var gerð fyrir leikið sjónvarpsefni. Menn hafa einnig talið hana sem 19. sólóplötu Bowie. Og henni stillt upp á milli platnanna Black Tie White Noies og 1 Outside.

Tilvist hennar má rekja til þess er BBC2 ákvað að gera 4. þátta seríu er hlaut heitið Buddha Of Suburbia og byggð var á kvikmyndahandriti Hanif Kureishi í leikstjórn Rodger Mitchell. BBC óskaði eftir því við Bowie að hann legði fram tónlist sem nothæf væri fyrir þættina. Bowie brást vel við og fékk Erdal Kizilcay í lið með sér við að semja efnið, sem síðan var hljóðritað með David Richards við upptökutakkana. David hóaði líka í gamla hjálparhellu, píanópikkarann Mike Garson sem þó mætti ekki í Mountain hljóðverið í Sviss heldur bætti hann píanóleik sínum ofan í verkið heima í Californiu. 

Það tók Bowie aðeins sex daga að semja og hljóðrita efni plötunnar. En aftur á móti heila fimmtán daga að mixa lögin, ástæður þess munu hafa verið  tæknileg vandræði við þá vinnslu. Að sögn kunnugra skilaði Bowie BBC verkinu en í samningum milli aðila var tekið fram að platan yrði í upphafi  gefið út sem “Soundtrack” tímabunið en rétturinn flyttist síðar alfarið til Bowie. Eftir að það gerðist var platan endurútgefin 2008 og þá undir hans eigin nafni eins og um sólóplötu væri að ræða. Er þar komin skýring á tvöfaldri skilgreiningu plötunnar.

Tvö laga Buddha Of Suburbia má flokka sem ambient instrumental verk sem minna nokkuð mikið á samvinnutímabil Bowie og Brian Eno á Berlínarárunum seint á áttunda áratugnum. Önnur lög plötunnar eru að mestu borin uppi af sterkri notkun saxófóna, rafmagns hljómborðs og píanóleiks. Aðeins titillagið var þó notað við gerð áðurnefndra þáttaröð BBC.

Upprunalega kom þessi plata út 8. nóvember 1993 og er í raun hið áheyrilegasta verk.
Í raun markar platan þáttaskil á ferli Bowie. Hann hefur nú sagt skilið við dansvæna takta Let’s Dance og Tonight, gamla rokkfrasa Tin Machine svo eitthvað sé nefnt. Þess í stað  leitar Bowie nú aftur til tilraunakenndrar listsköpunar og hljómar sáttari við sjálfan sig tónlistarlega en um nokkurn tíma. Sjálfur hefur Bowie nefnt þessa plötu sem eina að sínum uppáhaldsplötum á ferlinum og hefur látið í það skína í viðtölum að hún sé í raun stórlega vanmetin tónlistarlega. Ástæða þess sé kannski fyrst og fremst að hún hafi komið út sem tónlist við áðurnefnda sjónvarpsseríu en ekki hrein og klár sólóplata sem hún sé engu að síður.

Á þessari plötu getur líka að heyra hvað koma skyldi því lagið Stranger When We Meet, átt Bowie eftir að hljóðrita á nýjan leik fyrir næstu hljóðversplötu. Í lok plötunnar er titillagið leikið á ný og þar fær Bowie til liðs við sig Lenny Kravitz sem annast gítarleik af sinni alkunnu snilld. Því má svo bæta við að platan kom ekki út í Bandaríkjunum fyrr en eftir áramótin 1994.  

Santa Monica 72

Hér kemur smá hliðarstökk. Þar sem við höfum fram til þessa gert tónleikaplötum Bowie skil rétt eins og hljóðversplötunum skulum við stinga hér inn einni slíkri. Svo þessu sé öllu haldið til haga í tímaröð. Þann 25. september 1994 kom út plata sem lengi hafði verið til í ólöglegum útgáfum. Þetta voru einir rómuðustu hljómleikar á ferli Bowie. Hljómleikar Ziggy Stardust and the Spiders From Mars, frá 20. október 1972. Upptökurnar voru gerðar af FM Radio og útvarpað á sínum tíma. Upptökur af þessari útvörpun höfðu þá gengið manna á milli í misgóðum gæðum  meðal Bowie aðdáenda og því fannst mörgum þetta nokkur fengur. Þegar gripurinn svo loks barst almenningi í hendur gætti nokkurra vonbrigða með gripinn, því mörgum fannst að við hljóðvinnslu efnisins hafi átt sér stað of mikil hreinsun og sándið því ekki skila þeim hljóðum  sem menn höfðu upplifað á tónleikunum sjálfum.

Því svo fór að gagnrýnendum, sumum hverjum að minnsta kosti, fannst nokkrar ólöglegu upptökurnar hafa upp á meiri gæði að bjóða og komast nær tónleikunum sjálfum en löglega platan. Einnig þóttu umbúðir plötunnar lítt unnar og allar upplýsingar og umfjallanir um efni plötunnar vanta. Þó svo ekki hafi verið nægilega vel gert hvað þessa útgáfu varðarði var efnið kærkomið í safnið.

Þess má svo geta svona til að halda söfnurunum við efnið að platan kom út með mismunandi mynd á framhlið eftir því hvar hún var gefin út og hvenær sem gerir það að verðugu verkefni fyrir aðdáendur að eignast allar útgáfurnar. Platan var fyrst gefin út í Evrópu, síðar Bandaríkjunum og síðar komust menn að gagnkvæmri niðurstöðu er varðaði umslagið þegar platan var endurútgefin af EMI árið 2008.

David Bowie 31. hluti

Black Tie White Noies

Gifting Bowie og súperfyrirsætunnar Iman frá Sómalíu virðist hafa opnað flóðgáttir hugmynda og kveikt ljós sköpunar laga og texta svo úr varð fyrsta sólóplata Bowieí rúm fimm ár. Platan hlaut titilinn Black Tie White Noies og fékk hillupláss verslana í apríl 1993.

Fyrsta stuttskífan sem út kom, tengd henni var Jump They Say og færði hún Bowie hans fyrsta lag á vinsældarlista frá því að Absolute Beginners hafði setið þar. Texti lagsins á rætur að rekja til bróður Bowie, Terry, sem stytt hafði sér aldur um miðjan níunda áratuginn. Ekki voru allir jafn hressir með sönginn og fannst sem Bowie tæki niður með slíkri umfjöllun um dapurleg örlög bróður síns í þeim tilgangi einum að komast á vinsældarlista. Þó aðrir bentu á að full þörf væri á því að fá fólk til umhugsunar um örlög geðsjúkra því að megininnihald textans er ádeila á þá forræðishyggju sem viðhöfð er í málefnum þessara sjúklinga og bendir Bowie á hve oft þeir séu settir í þá aðstöðu að þeir fái engu ráðið um eign örlög þar sem öll rökrétt hugsun einstaklingsins til handa sjálfum sér sé fyrir borð borin.

Með heiti plötunnar Black Tie White Noies er þýða mætti sem svart bindi hvítur hávaði vill Bowie benda á að tónlist nútímans er sótt að svo til öllu leiti til svarta kynstofnsins og hann sjálfur sé engin undantekning og þeir hafi frá æsku hans haft meiri áhrif á hann en aðrir, menn eins og Little Richard hafi gefið honum löngunina til að verða tónlistarmaður. Grunnhugmyndin að titli plötunnar eru þó andstæðurnar sem í huga Bowie ættu að geta unað sér saman taki þær aðeins tillit til hvor annarrar og viðurkenni tilvist, þarfir og skoðanir hins. Enda fá andstæðurnar að njóta sín vel í lögum plötunnar. Sumir hafa bent á að heiti plötunnar sé framlag Bowie til eyðingu kynþáttafordóma.

Platan Black Tie White Noies markar tímamót og er sögð upphaf þess að Bowie nálgast nútímarokktónlist á ný eftir að hafa leikið sér að dansvænni tónlist og slöku poppi sem plöturnar á undan hafi að geyma.  Á Black Tie White Noies gætir sterkra djassáhrifa þar sem spunanum er leyft að lifa í bland við poppað rokk.
Titillagið er án efa eitt af sterkari lögum plötunnar. Tilurð þess eru átökin sem brutust út í Los Angeles í kjölfar hrottalegrar aðferðar tveggja lögreglumanna við handtöku Rodney Glen King í byrjun marsmánaðar 1991 og var mikið fjallað um í heimspressunni, en Bowie og kona hans voru einmitt stödd í borginni þegar þau ósköpin áttu sér stað.

David Bowie: …Mér finnst dægurtónlistin ekki skapa nein ný gildi heldur endurspeglar hún ríkjandi gildi hverju sinni. Í mannréttindabaráttunni á sjöunda áratugnum hélt fólk fyrst að árangur mundi nást en því varð ljóst smá saman að hvíta millistéttin mundi aðeins samþykkja jafnrétti svertingja ef þeir yrðu hvítir. Það fór illa í baráttufólkið og nú er svo komið að svart fólk og Suður-Amerískt er ekki lengur kúgað, það er látið eins og það sé ekki til.
Við getum og eigum að vera jákvæð, þá þokumst við í átt til jafnréttis, en ég held að það taki langan tíma, vegna þess að það eru svo mörg öfl sem vinna gegn því. Eina leiðin til að sigrast á þeim er að vita af þeim og við verðum að vera heiðarleg við okkur sjálf.
Vestræn þjóðfélög kæra sig ekki um samruna kynþáttana, við verðum að viðurkenna það og muninn sem er á fólki og megum ekki ætlast til að allir séu hvítir og eins. Þá eigum við betri möguleika á því að skapa góða heil....

Með Bowie á þessari plötu getur að heyra eitt af stærri nöfnum nútíma djazztónlistar, en þar er á ferð Lester Bowie sem sér um saxófónblástur. Þá kallaði Bowie líka til fyrrum vin og spilafélaga Mick Ronson, sem ekki hafði spilað með honum frá því Pin Ups var sett í glugga verslana árið 1973. Ronson hafði þá þegar hann mætti í hljóðverið greinst með lifrakrabbamein er að lokum lagði líf hans til hinstu hvílu 29. apríl 1993, aðeins 14 dögum eftir útkomu plötunnar.

Einn er sá maður ónefndur sem kom að plötunni Black Tie White Noies. Það er Al B Sure, kunnur soul söngvari sem gefur titillaginu slíkan lit að melódía lagsins stendur uppi sem ein sú sterkasta á plötunni. Bowie notar skemmtilega aðferð við útsetningar á þessari plötu. Undirleikarar fengu sendar nótur laganna og grunna þeirra. Þeir léku síðan hver með sínum stíl inn á plötuna án samæfingar og útkoman er ruglingslegur bræðingur þar sem hver spilari fyrir sig leikur sína útgáfu lagsins og Bowie syngur síðan ofan í allt saman.

Eins og áður segir lést Mick Ronson skömmu eftir að hafa leikið inn á plötuna Black Tie White Noies en áður náði Bowie að þakka honum fyrir sig með því að syngja hinn kunna smell Like A Rolling Stone inn á væntanlega plötu Ronsons er síðar hlaut titilinn Heaven And Hull auk þess sem hann gaf samþykki fyrir að þar yrði sett inn hljómleikaútgáfa lagsins All The Young Dudes.

Á árinu 1993 birti breska sjónvarpsstöðin BBC frétt þess efnis að sala á plötum Bowieá CD formati hefði náð 72. milljóna eintaka marki á heimsvísu. En þó EMI hafi 1983 og 1984 gefið plötur hans út var það í litlum mæli og þær teknar af markaði vegna samningsmála eins og áður hefur verið minnst á þí þessum pistlum. Það var því ekki fyrr en um 1990 sem eldri plötur hans fóru að koma´markvisst út á CD formaati fyrir dreifingu á heimsvísu. Ekki var vitað með vissu hvað mörg eintök hann hafi selt að plötum sínum á ferlinum en ætla menn þá tölu að sú tala væri á bilinu 111 til 113 milljónir eintaka. Samkvæmt fréttatilkynningu var vitað að hann seldi fleiri plötur á níunda áratugnum en þeim áttunda og á tíunda áratugnum fleiri eintök en á þeim níunda. Mestu skiptir þar að eldri plötur hans voru endurútgefnar á geislaplötum á tíunda áratugnum eins og áður segir.

David Bowie 30. hluti

Tin Machine II /  Live – Oy Vey Baby

Eftir að Bowie hafði eytt nokkrum dögum með Iman kom að því að halda aftur til vinnu. Hann hafði undirritað að talið er þriggja plötu samning við EMI og Tin Machine hafði þegar skilað einni plötu fyrir þann samning og í ferðum sínum við tónleikahald hafði hún hljóðritað ein fimm lög í hljóðveri í Ástralíu.

EMI var hinsvegar ekki tilbúið að veðja á aðra Tin Machine plötu og lagði að Bowie að vinna frekar aðra plötu í anda Let’s Dance, en sú hafði gefið þeim vel í báðar hendur.
Bowie taldi það hinsvegar af og frá og fóru svo leikar að EMI losaði samning sinn við Bowie og félaga í Tinvélinni.
Sveitina hafði ákveðið að stefna á aðra plötu og hélt því í hljóðver í Los Angeles  og tók upp ein þrjú lög undir stjórn Hugh Padgham sem unnið hafði Tonight plötuna með Bowie nokkrum árum áður.
Bowie og félagar náðu samningum við Victor Music um útgáfu plötunnar sem einfaldlega fékk heitið Tin Machine II. Platan sem út kom 27. dag ágústmánaðar 1991 var fundinn staður í hillum verslana þó ekki allra eins og síðar kemur fram.

Á Þessari plötu virðist bandið þéttara og samspil þeirra fjórmenninga öruggara en á fyrri plötu sveitarinnar. En heildarútkoman þótti þó ekki eins heilsteypt og fyrri platan. Það sem helst greinir þessa plötu frá fyrri plötu sveitarinnar er að aðrir meðlimir Tin Machine, en Bowie kom meira við sögu hvað röddun varðar. Útkoman er sú að þetta telst plötunni til tekna og gefur henni aukin lit.

Meðal efnis má finna á Tin Machine II lagið If There Is Something, eftir Brian Ferry sem út kom á fyrstu plötu Roxy Music, en það var eina lagið á Tin Machine II sem ekki var eftir þá félaga í tinvélinni.

Hvað tónlistarlegan stíl varðar er róið á sömu mið og á fyrri plötunni og því fátt nýtt undir sólinni hvað það varðar. Engu að síður vakti útgáfan talsverða athygli vestur í Bandaríkjunum. Ekki var það þó vegna tónlistarinnar heldur voru það umbúðirnar eða öllu heldur framhlið umslagsins sem olli nokkru írafári þegar ljóst varð að um það bil 60% plötuverslana í landi frjálsræðisins neituðu að stilla plötunni upp í gluggum verslana sinna. Ástæðan var að umslagið prýða fjórar forngrískar styttur af nöktum karlmönnum. Stytturnar hafa verið kenndar við Kouros í Grikklandi og þykja sýna fyrstu burði forngrískra listamanna til að greina á milli guða og manna í verkum sínum.
Með þessu neyddu verslanirnar útgefanda plötunnar til að breyta umslaginu og var að lokum var farin elsta leið mannsins við að hylja nekt sína, þá sömu og Adam og Eva notuð í aldingarðinum forðum, það er að nota laufblöð, en í þessu tilfelli, til að hylja nektina grísku listarinnar.

David Bowie: Eftir því sem ég best veit er þetta í fyrsta skipti sem bandarískum almenningi er meinaður aðgangur að klassísku listaverki. Sú ákvörðun að hafna umslaginu minnir einna helst á verk rannsóknarréttarins til forna.

Til gamans má nefna að sama dag og Bowie fékk fréttirnar um að hið menningarlega umslag kæmi svo við blygðunarkennd bandarísks almennings að það yrði hugsanlega bannað birtist stór litmynd af Kouros styttunum framan á aukablaði New York Times. Það er víst ekki sama þar frekar en annarsstaðar hvort þú ert bara Jón eða séra Jón, hvort það er rokkplata eða virt dagblað.

Platan náði ekki þeirri sölu sem aðstandendur höfðu vænst en einstök lög hennar gerðu það þó þokkalegt að einstökum vinsældalistum. Velgengni Bowie í hringum Sound and Vision hafði vakið Bowie á ný og að klára þessa plötu með Tinvélinni var frekar skylduverefni af hálfu Bowie. En um líkt leiti og ljóst var að dagar sveitarinnar væru taldir var gefin út með litlum tilkostnaði plata með nokkrum tónleikaupptökum sveitarinnar

Live – Oy Vey Baby var heiti hennar og kom hún út þann 22. júlí 1992. Platan hefur að geyma hljómleikaupptökur þekktra laga sveitarinnar sem hljóðrituð höfðu verið að mestu í Bandaríkjunum og Tokíó á tímabilinu 1991 til 1992. Þá var einnig  gefið út myndbandi. með sama nafni sem hafði að geyma svipað efni. Þrátt fyrir slaka dóma fagtímarita náði platan að setjast í 23. sæti breska listans er sást aðeins á þeim lista í þrjár vikur. Hún gerði það betur í Bandaríkjunum þar sem hún náði þriðja sæti. Segja má að með þessari plötu og myndbandinu hafi hljómsveitin Tin Machine sungið sinn svanasöng og við tók sólóferill Bowie á nýjan leik, ferskari en um langan tíma. Enda mál manna að Bowie hafi verið nokkuð langt frá því að vera ánægður með þá staðreynd að lúta vilja annara þegar að tónlistarsköpun kom.

PS: Þess skal geta að þeir sem eiga í fórum sínum plötuna Tin Machine III eru með svonefnda “Bootleg” plötu í höndunum sem er ólögleg útgáfa.
Þá má einnig taka það fram fyrir áhugasama að platan var gefin út í Indónesíju og á þeirri útgáfu syngur Bowie lagið Amlapura á Indónesísku.