David Bowie 29. hluti

Tin Machine 

Hljómsveitin Tin Machine var vettvangur tónlistarsköpunar David Bowie á hans 24. starfsári, en hann hafði ekki starfað með hljómsveit síðan á 7. áratugnum. Tin Machine var kvartett. Auk Bowie var gítarleikarinn Reeves Gabrels einn af tin vélinni og á trommur og bassa léku þeir bræður Hunt og Tony Sales en þeir höfðu áður starfað með Bowie 1977, þá við upptökum á plötu Iggy Popp í Berlín.

Fyrir sína fyrstu afurð hljóðritaði Tin Machine ein 35 lög í Montreux hljóðverinu í Sviss seinni hluta árs 1988 með hléum þó, því Bowie sinnti einnig leiklistagyðjunni meðan á upptökum plötunnar stóð. Er hann brá sér fram fyrir kvikmyndavélarnar í hlutverki Pontiusar Piladusar í myndinni um síðustu daga Krists.
Myndin sem nefndist á frummálinu The Last Temptation of Christ, fékk almennt ekki góðar viðtökur enda efnið kannski þess eðlis að eðlilegt væri að hún færi að mestu fyrir ofan garð og neðan hjá kvikmyndahúsagestum.

Plata Tin Machine var þrykkt í plast og ekið til verslana í maímánuði 1989 og bar einfaldlega nafn sveitarinnar. Áhrif hennar voru sótt aftur til árana 1966 til 1979 eða þess tíma sem frægðarsól Bowie hafði skinið hvað skærast. Þrátt fyrir það var tónlistin í flestu ólík öllu því sem frá Bowie hafði komið áður.
Aðall plötunnar er kröftugur gítarleikur sem stundum vegur salt á milli bárujárnsrokks og pönks. Áhrif frá Hendix voru augljós og jafnvel má finna tilvitnanir í spámenn á borð við Keith Richards í nokkrum lagana. Það gladdi eyru margra að Bowie var hér aftur farinn að  fást við gítarleik eftir þó nokkurt hlé.

Textar plötunnar voru margir hverjir hinir ágætustu, Bowie spyr þar áleitinna spurninga og lýsir skuggahliðum mannlegrar tilveru auk tilhlýðilegra ástarhugleiðinga. Lög og textar sem  Flest eru lögin skrifuð á meðlimi sveitarinnar að einu undanskyldu sem telja verður með betri lögum hennar en það er verkamannaóður Johns Lennons A Working Class Hero. 
Fyrir aðdáendur má taka fram að Bowie tók síðar eitt laga plötunnar; I can't Read og hljóðritaði það á ný fyrir myndina Storm og var lagið gefið út á smáskífu sem alfarið var skráð á Bowie.

Segja má að maður kannist við þennan Bowie, krafturinn og ferskleikinn virðist kominn heim á ný að einhverju leiti. Með tilkomu Tin Machine gátu gamlir Bowie aðdáendur komið úr felum og tekið gleði sína á ný. Allavega gladdist margur plötukaupandinn því fyrsta breiðskífa sveitarinnar náði 3. sæti breska breiðskífulistans. Það var ekki aðeins tónlistarlegur útgangspunktur að snúa aftur til upphafsins heldur var farið alla leið því í kringum útgáfu plötunnar héldu meðlimir Tin Machine í stutta hljómleikaferð seinni hluta júní mánaðar og gáfu út þá yfirlýsingu að aðeins væri ætlunin að spila á minni stöðum, þá helst börum og veitingarhúsum, líkt og ungar sveitir höfðu gert á árum áður, og gera sumar enn.  

Bowie gerði það líka gott hvað varðaði eldra efni sitt, RCA sem gefið hafði flestar plötur hans út hafi að vísu endurútgefið stóran hluta sólóplatna hans 1983-84 á CD, en varð að hætta útgáfu þeirra vegna galla í samningum, þar sem oftar en ekki var talað um í hvaða formi útgáfurétturinn næði til. Talsverð eftirspurn hafði því myndast á markaði eftir efni hans á CD plötum. Þegar menn svo settust niður til að greiða úr málum varð það ofan á að Bowie ætti rétt sjálfur á talsverðum fjölda platna á CD plötum og ákvað Bowie í ljósi þess að nánast bjóða verkin út. Það var Bandarískt sjálfstætt smáfyrirtæki Rykodisc sem hneppti hnossið. Þetta fyrirtæki hafði sérhæft sig vönduðum endurútgáfum, meðal annara listamanna sem fyrirtækið hafði séð um að endurútgefa má nefna Frank Zappa og var mál manna að þær endurútgáfur hefðu heppnast ákaflega vel.

Rykodisc tók sér því að annast útgáfu 18 eldri platna Bowie fyrir Bandaríkjamarkað og komu velflestar plöturnar út með aukaefni. EMI fékk hinsvegar samninginn hvað Bretland og evrópu varðaði. Kóróna þessarar útgáfu var þriggja platna safnkassi með lögum af eldri plötum í bland við fágætt efni og annað áður óútgefið. Safninu var ekki aðeins vel tekið af aðdáendum því útlit og frágangur á gripnum þótti til mikillar fyrirmyndar og vann reyndar til Grammy verðlauna þetta ár sem besta endurútgáfa ársins. Þess má einnig geta að nokkrum árum síðar var safnið uppfært og endurútgefið í örlítið breyttri mynd. Meðreiðarsveinn þessa safns var safnplatan ChangesBowie. Í kjölfar velgengni endurútgáfunnar ákvað Bowie að hvíla sveitina Tin Machine og koma það fáum á óvart. Því menn höfðu fundið vel fyrir þeim listrænu efasemdum sem hreiðrað höfðu um sig í hverri taug tónlistarmannsins David Bowie eftir útkomu annarra plötu þeirrar sveitar og höfðu margir spurt sig hvort listrænum metnaði hefði nú enn og aftur verið fleygt fyrir borð, en svo var ekki. Það var tilkynnt þann 23. janúar 1990 að framundan væri sex mánaðar hljómleikaferðarlag, sem innihéldi 110 hljómleika í 15 löndum. Yfirskriftin ferðarinnar kom ekki á óvart, Sound And Vision Tour. Fjárhagsáætlanir ferðarinnar gerðu ráð fyrir að hagnaður Bowie, að kostnaði greiddum, yrði ekki undir 20 milljónum punda. Ferðin hófst í Kanada 4. mars 1990 og stóð fram í septemberlok sama ár með hljómleikum í Chile.

Skömmu eftir að ferðinni lauk fann Bowie ástina á ný. Sú hét Iman og hafði starfað sem súpermótel, ættuð frá Sómalíu en hafði starfað um skeið í Bandaríkjunum. En Bowie gerði meira á árinu 1990 en gera stóra samninga um endurútgáfur, skreppa í sex mánaðar tónleikaferð og finna sér nýja konu. Hann kláraði árið á að leika í myndinni The Linguini Incident ásamt Rosanna Arquette en saman fóru þau með aðalhlutverk myndarinnar, sem ekki fór hátt þrátt fyrir ágætis tilþrif. En hvíldardaginn tók kappinn því næst heilagan sem voru næstu sex mánuði sem Bowie eyddi í Sviss og sagan segir að þar hafi hann leikið á alsoddi ástfanginn upp fyrir haus.

PS:Fyrir áhugasama og safnara má taka það fram að mismunandi uppröðun var á hljómsveitarmeðlimum framan á umslögum LP plötunnar, CD plötunnar og kassettunnar.

David Bowie 28. hluti

Never Let Me Down

Til að hljóðrita næstu plötu í Mountain hljóðverinu í Sviss fékk Bowie til liðs við sig meðal annarra Carlos Alomar auk hljómborðs, trommu og bassaleikarann Erdal Kizilcay, þá mætti til leiks gamall skólabróðir sem var enginn annar en gítargúrúinn Peter Framton.

Megin innihald plötunnar Never Let Me Down sem út kom 27. apríl 1987 er enn ein stórborgarsýn höfundar. Sögusviðin eru skuggahverfi New York borgar þar sem Bowie dregur sem fyrr upp dökkar myndir af harðneskjulegu lífi stórborgarinnar, nú eru það fátækrahverfanna sem eru honum hugleikin og þeim frumskógarlögmálum sem þar ríkja.
Lífi undirmálsmanneskjunnar sem á sér ekki viðreisnarvon er lýst á afar myndrænan hátt í upphaflaginu Day-In Day-Out, reyndar svo myndrænu að stjórnvöld í Bandaríkjunum sá ástæðu til að banna myndræmu sem gerð var við lagið til sýningar í sjónvarpi, nema það væri klippt verulega.
Á endanum verða þó slík skilyrði sjaldnast til annars en að vera góð auglýsing fyrir viðkomandi myndbrot.
Á öðrum stað plötunnar telur Bowie að þessa hnignun megi að stórum hluta rekja til sinnuleysis stjórnvalda og muni aðeins geta endað á einn veg á nýrri öld og síðasti byggilegi staðurinn verði fjarri þeirri jörð sem mannskepnan nú búi á.

En Bowie gerir fleira á Never Let Me Down en draga upp eymd fátæktarhverfana, því titillag Never Let Me Down er þakklætisóður hans til handa einni dyggustu aðstoðarmanneskju sinn gegnum árin Corrine "Coco" Schwab en sú hafði starfað fyrir Bowie allt frá dögum Main Man útgáfunnar í upphafi áttunda áratugsins, og segir sagan að þau hafi verið elskendur af og til allan þann tíma. Platan Never Let Me Down er vart hægt að skilgreina tónlistarlega öðruvísi en sem rokkplötu í léttari kantinum, einhverja undarlegt blöndu rokk / popp með dansvænu ívafi. Þar sem trommutaktur og synthesizer liggja framarlega í hljóðblöndunin.

Almennt fékk Never Let Me Down ekki góða dóma gagnrýnenda né harðra Bowie aðdáenda.
Sjálfur varð Bowie eftir á hundfúll út í sjálfan sig fyrir þessa plötu, sagði að hann hefði ekki einu sinni átt að íhuga að fara inn í hljóðver til að taka plötuna upp, hvað meira. Sú harða samfélagsgagnrýni sem er að finna á plötunni hefur enga þýðingu fyrir mig, hvorki nú né þá. Ég var mjög ósáttur við allt það sem ég var að gera á þessum tíma og það kristallast vel í tónlistinni, sagði Bowie síðar í viðtali og heldur áfram.  - Let’s Dance var frábær plata sem átti vel við á þeim tímapunkti sem hún var gerð, en næstu tvær plötur voru afleitar og þá sérstaklega Never Let me Down sagði Bowie um plötuna síðar.

Hinn almenni plötukaupandi tók gripnum þó mun betur sem gerði það að verkum að platan komst í 6. sæti sölulistans í Bretlandi skömmu eftir útgáfudag. Í kjölfarið var efnt til hljómleikaferðar er bar yfirskriftina Glass Spider. Enn og aftur sannaði Bowie hæfni sína í sjónrænum uppákomum. Því tæknilega séð var þetta lang viðamesta hljómleikaferð hans til þessa sem í árslok var talin í öðru sæti yfir íburðarmestu og flottustu hljómleika ársins, á eftir Pink Floyd og túr þeirra The Wall. Sem dæmi var notuð 600.000 watta ljósastöð við að keyra það rafmagn sem þurfti, meðal annars ljósumprýdda risakónguló sem var einskona himinn yfir sviðinu. Samtals störfuðu um 150 manns að því einu að halda ferðinni úti og til að flytja búnað milli staða óku 43 risatrukkar um þjóðvegi Bandaríkjanna með búnað sem notaður var við hljómleikahaldið.

Aðeins er vitað um eitt leiðindaatvik sem varpaði skugga á annars frábæra hljómleikaferð en það var ákæra hinnar 30 ára gömlu Wanda Nicholls á hendur Bowie fyrir meinta nauðgun sem hún sagði að átt hefði sér stað á hótelsvítu söngvarans. Þegar svo að því kom að rétta ætti í málinu var ákæran dregin til baka og sú skýring opinberuð að ákærandi hafi gert þetta til þess eins að vekja athygli á sjálfri sér. Að þessum atviki undanskyldum gat Bowie lítið annað en verið ánægður með útkomu þessara tónleika sem um 3 milljónir manna sáu og sló þar út miðasölu á Let’s Dance tónleikunum en talið var að rúm tvær og hálf milljón manna hafi keypt miða á þá tónleika.

Það fór ekki mikið fyrir Bowie fyrri hluta árs 1988. Þó mætti hann á hljómleika í London þar sem hann lék nokkur lög ásamt gítarleikaranum Reeves Gabrels og tilkynnti í kjölfarið stofnun nýrrar rokksveitar. Þá var sólóferillinn lagður á hilluna í billi að minnstakosti.

David Bowie 27. hluti

Tonight 

Eftir miklar annir við eftirfylgni plötunnar Let’s Dance og hvern leiksigurinn eftir annan hefði vel mátt ætla að okkar manni gæfist kostur á hvíld. En svo var nú aldeilis ekki. Haustið 1984 skundaði hann ásamt fríðu föruneyti inn í hljóðver í Kanada þar sem hans 19 breiðskífa Tonight var tekin upp á þremur vikum. Sjálfur hefur Bowie viðurkennt að um svokallaða samnings plötu hafi verið að ræða, það er að hún hafi ekki verið gerð af listrænum metnaði höfundar. Mikið fremur fyrir tilverknað samnings sem Bowie þurfti að standa við, enda fór svo að platan var dæmd sem hans slakasta á ferlinum. Þrátt fyrir að platan næði fyrsta sæti breiðskífulistans í Bretlandi og sæti á þeim lista í heilar 19 vikur. Platan gerði það líka gott sölulega í Bandaríkjunum þar sem hún kleif í 11 sæti og sat jafnmargar vikur á lista.

Það vekur athygli að aðeins tvö af níu lögum plötunnar eru fullkomin eign Bowie sjálfs. Önnur eru annað hvort samin af Bowie og Iggy Popp eða þá fengin að léni frá öðrum listamönnum. Á Tonight rær Bowie á önnur mið í tónlistinni en aðdáendur hans áttu að venjast. Áhrif frá Vestur-Indíum og Suður Ameríku eru áberandi eins og lögin Don’t Look Down, Tumble And Twirl og titillagið Tonight bera glöggt vitni. Í síðast nefnda laginu naut Bowie fulltingis Tinu Turner við raddsetning og er útkoman dágóður dúett og varð smellur þessarar plötu hvað almenna útvarpsspilun varðarði.

Eitt áheyrilegasta lag plötunnar þótti bein og auðsæ skírskotun í Scary Monsters plötuna frá 1980. Í titillagi þeirrar plötu lýsir Bowie skrímslinu ógurlega sem heldur honum í helgreipum óttans. Skrímslinu sem við nánari athugun reynist vera persónugervingur eiturlyfja. Í laginu Loving The Alien heldur predikunin áfram og engu áhrifaminni en fyrr. Hér lýsir Bowie af eigin reynslu þeirri sjálfsblekkingu sem einkennir allt líf þeirra sem nota eiturlyf. Hann líkir neytandanum við ofsatrúarmann sem blótar guð sinn í blindni, afneitar staðreyndum og felur líf sitt í hendur heilögum anda, líkt og krossfarinn fer eiturlyfjaneytandinn eins langt og hann kemst, jafnvel lengra í trúnni á guð sinn almáttugan; eiturlyfjunum.

Samhliða útgáfu plötunnar gerði Bowie myndskreytingu við fyrrnefnda lagasmíð auk þess sem ráðist var í gerð 22  mínútna langrar myndar við lagið Blue Jean. Leikstjórn var í höndum hins kunna Julian Temple en sjálfur fór Bowie með tvö helstu hlutverk myndbandsins. Í myndinni sem kallast Jazzin For Blue Jean gerir Bowie sér mat úr persónudýrkun almennings, nokkuð sem hann þekkti vel af eigin raun enda var útkoman stórskemmtilegt ádeilumyndband sem ætti í raun að vera skylduáhorf fyrir hvern þann sem óvænt slær í gegn. Reynar verða flestir Bowieaðdáendur að viðurkenna að platan hefur elst vel og mörg laga hennar eru vel útvarpsvæn enda hafa þau lifað þar ágætu lífi.

Í byrjun ársins 1985 ljáði Bowie bandaríska kvikmyndafyrirtækinu Universal krafta sína er hann fór með hlutverk kaldrifjaðs morðingja í annars flokks sakamálareifara sem bar titilinn In To The Night.

Að frumsýningu myndarinnar undanskilinni hafði Bowie sig lítið í frammi fyrri hluta árs 1985. Á því gerði hann þó bragabót 13. dag júlí mánaðar þegar hann tróð upp ásamt hljómsveit á einhverjum frægustu tónleikum sögunar – Live Aid sem efnt var til á Wembley. Bowie mætti eins og sönnum séntilmanni sæmir í jakkafötum með bindi og á tæpum hálftíma töfraði hann hálft mannkyn með stórkostlegum leik. Á efnisskrá kappans voru fjögur lög TVC15, Rebel Rebel, Modern Love en hápunkturinn var magnaður flutningur Bowie á hinu frábæra lagi Heroes.

Samhliða tónleikunum var útgefið á smáskífu topplagið Dancing In The Street sem Bowie söng í félagi við annan rokkjöfur – Mick Jagger. Almennt glöddust menn yfir að þessir vinir og samstarfsfélagar tæku sama lag en voru þó hálfgramir yfir því að þar væri ekki um frumsamið efni að ræða.
 
Á því eina og hálfa ári sem næst leið lék Bowie í tveimur kvikmyndum. Absolute Beginners sem Julian Temple stýrði og síðan Ævintýramyndinni Labyrinth sem brúðupabbarnir Jim Hanson og Terry Jones gerðu í sameiningu. Bowie á lög í báðum þessum myndum og reyndar einni að auki, The Falcon And The Snowman. Þar sem hann kyrjar lagið This Is Not America við undirleik djassistans Pat Metheny sem sá um aðra tónlist myndarinnar. Og þykir lagi en í dag ein af perlum Bowie.
Bowie þótti skyla hlutverkum sínum með miklum sóma og fram kom í viðtölum við þá sem störfuðu að þessum myndum að Bowie væri vel fær sem leikari og hefði án efa slegið í gegn á því sviði hefði hann valið sér þann starfsvettvang.

Árið 1986 hitti Bowie fornvin sinn Iggy Popp í hljóðverinu á ný þar sem þeir í sameiningu sköpuðu nýja og stórgóða sólóskífu þess síðarnefnda er ber heitið Bla bla bla. Saman semja vinirnir obbann af lagasmíðum plötunnar, auk þess sem útsetningar eru alfarið í höndum Bowie en sá góði maður á útgáfuréttinn á plötunni.

David Bowie 26. hluti

Let's Dance 

Bowie hafði nú uppfyllt þær kröfur í samningi sínum við RCA er hljóðaði upp á tólf breiðskífur og 27. janúar 1983 undirritaði hann fimm ára samning við EMI sem færði honum litlar 17 milljónir dollara í aðra hönd við undirritun, auk hagnaðar sem síðar kæmi, yrði hann einhver. Nokkrum dögum síðar hófst Bowie svo handa við gerð næstu plötu og sinnar fyrstu fyrir EMI. Til leiks mætti hann með diskóboltann Nile Rodgers í hlutverki upptökustjóra og hinn frækna gítargarp Stevie Ray Vaughn. Platan Let’s Dance sem út kom í apríl 1983 var langléttasta plata Bowie til þessa og augljóst var á öllu að honum var ekki mikið niðri fyrir, hvorki í tónlist né textum. Af átta lögum plötunnar voru þar aðeins fimm alný lög. Tónlistin var fágað en áheyrilegt popp og textarnir flestir einfaldur ástarkveðskapur.

David Bowie:Í upphafi áttunda áratugarins einkenndist diskóstemmingin í Bandaríkjunum af frumleika og eldmóði og var töluverðan sköpunarkraft að finna í þessum nýja sprota tónlistarinnar, en í seinni tíð hefur þetta þróast í hálf óhugnalega þráhyggju fólks að þurfa að tolla sem best í tískunni. Þetta skrýtna andrúmsloft reyndi ég að túlka í Fashion.

Hinir nýju útgefendur máttu vel við una því Let’s Dance seldist hraðar en nokkur plata á vegum EMI allt frá útkomu Bítlaperlunar St. Peppers árið 1967. Toppsætið á breska breiðskífulistanum var auðfengið og titillagið var fyrsta og eina lag Bowie sem náði toppsætinu beggja vegna Atlansála á sama tíma. Skömmu eftir útgáfuna tilkynnti EMI að rúmri viku eftir útgáfuna hefði fyrirtækið náð til baka sinni sautján milljóna dollara greiðslu til Bowie í formi hagnaðar af plötunni.
Þrjú laga Let’s Dance eru gömul lög í nýjum búningi og eitt þeirra er China Girl, lag sem Bowie og Iggy Popp höfðu samið fyrir plötu þess síðarnefnda The Idiot, árið 1977. Bowie færði þetta lag í aðgengilegri búning og flestum bar saman um að það væri einna eftirminnilegast af öllum lögum Let’s Dance. Lagið náði öðru sæti breska listans í júní 1983.

Bowie tilkynnti nú um sína fyrstu hljómleikaferð í fimm ár og bar þeysireiðin hina skáldlegu yfirskrift The Serious Moonlight Tour. Á meðal þeirra sem lögðu hönd á plóg við undirbúning herlegheitanna var listamaðurinn Mark Ravitz en í hans höndum var gerð risavaxinnar sviðsmyndar en Ravitz þessi var einmitt maðurinn á bak við sextán stórfenglegar sviðsmyndir á Diamond Dogs för Bowie rúmum átta árum áður.

Aðeins viku áður en fyrstu tónleikar ferðarinnar áttu að hefjast í Brussel vorið 1983 rak Bowie aðal gítarleikara sinn Stevie Ray Vaughn þar sem honum þóttu kaupkröfur karls vera í hærra lagi. Nú voru góð ráð dýr! Hvar átti að hafa upp á færum gítarleikara sem gæti á einni viku æft upp tuttugu laga prógramm. Umboðsmaður Bowie vissi hvar leita skyldi hófana, lagði hönd á skífu og hringdi í Earl Slick en hann hafði verið náinn samstarfsmaður Bowie á áttunda áratugnum. Frá árinu 1976, eða í sjö ár höfðu þeir þó ekki talast við eftir rifrildi og opinbert skítkast í fjölmiðlum. Það var því með semingi að Slick samþykkti að vera með og eftir fyrsta fund þeirra Bowie í Brussel var stríðsöxin grafin og ástæða sjö ára ósættis sögð vera misskilningur einn, sem magnast hefði vegna barnaskapar hlutaðeigandi. Og viti menn, í fimm daga, frá morgni til kvölds sat Slick boginn yfir gítargarmi sínum og sveittur í lófunum fór hann yfir lagaprógramm tónleikana. Ekki brást Slick þegar á hólminn var komið og þótti reyndar standa sig einna best af aðstoðarmönnum Bowie í öllum túrnum sem varð hin mesta sigurför. Uppselt á yfir sjötíu tónleika og gagnrýnendur sammála um að þvílík hágæða sýning hefði sjaldan sést.

Að ferðinni lokinni var litið yfir ósköpin og komu þá ýmsar tölur í ljós, aðeins skal hér stiklað á nokkrum þeirra: Að baki voru 96 tónleikar í 59 borgum Evrópu, Norður Ameríku og Asíu, áður en yfir lauk. Þetta reyndust vera 12.270 mínútur af tónlist í 2.208 lögum sem leikin höfðu verið fyrir 2.601.196 áhorfenda í 15 löndum. Stærsta sýningin hafði verið í Aukland, í Nýja Sjálandi þar sem mætt höfðu 80.000 manns en sú minnsta var í heimalandi kappans á Hammersmith Odeon í London þar sem aðeins mættu 2.120 manns. Hluti ferðarinnar var festur á filmu sem síðar sem síðar átti einnig eftir að skila dágóðum hagnaði til viðbótar.

Með þessari plötu hafði Bowie endurnýjað aðdáendahóp sinn og náð til yngri aldurshópa. Eldri áðdáendur kappans glöddust innst inni en töldu af og frá að taka of mikinn þátt í fagnaðarlátunum vegna plötunnar Let's Dance. Dróu þess í stað fram gömul verk eins og Diamond Dogs og Ziggy Stardust og tilkynntu hinum nýja og unga aðdáendahópi að þarna væri hinn raunverulegi meistari. Poppið á Let's Dance hefði ekkert með snilli Bowie að gera. Margir líta enn svo á að með þessari plötu hafi Bowie glatað ákveðnum ljóma sem framsækinn og leitandi tónlistarmaður en um leið gengið markaðsöflunum á hendur með smíði vinsældapopps að ódýrari gerðinni. Svo voru aðrir sem betu réttilega á að Bowie hefði áður daðrað við diskótónlistina t.d. með laginu Fame. Munurinn á Bowie og öðrum sem tekið hefðu þátt í þessum dansi væri sá að Bowie gerði það betur en flestir aðrir.

Árið 1983 voru frumsýndar þrjár kvikmyndir þar sem Bowie átti hlut að máli. Fyrsta skal nefna vampírumyndina The Hunger en söguþráður þeirrar myndar þótti með eindæmum kjánalegur. Gekk út á það eitt að sýna vampírupar eitt, leikið af David Bowie og frönsku fegurðardísinni Catherine Deneuve súpa á blóði fórnarlamba sinna og varðveita þannig eigin fegurð og ungdóm. Myndin sem sýnir Bowie eldast um 170 ár þykir einkar falleg fyrir augað og ekki skemmdi öflug tónlist fyrir en hún var flutt af hljómsveitinni Bauhouse.

Önnur kvikmyndin sem sýndi Bowie í höfuðhlutverki árið 1983 var Merry Christmas Mr. Lawrence, sem unnin var í samvinnu Breta og Japana. Í myndinni fer Bowie með hlutverk dáta frá Nýja Sjálandi sem lendir í höndum Japana í heimsstyrjöldinni síðari og segir myndin frá pínlegri dvöl hans í fangabúðum þeirra gulu og kvalarfyllum aðskilnaði hans við ættingja og vini. Aðskilnaður söguhetjunnar í Merry Christmas Mr. Lawrence þykir minna á fortíð David Bowie en í hans tilfelli var það ekki styrjöld sem sleit hann úr tengslum við fjölskylduna heldur tónlistin. Gagnrýnendur voru sammála um að sjaldan hefði Bowie tekist jafnvel upp fyrir framan myndavélarnar og var viðkvæði sumra þeirra að hann hefði einfaldlega verið að leika sjálfan sig með þetta góðum árangri.
Meðal annarra leikara myndarinnar voru Tom Conti og japanski tónlistarmaðurinn Riuichi Sakamoto en auk þess að leika stórt hlutverk átti hann allan heiðurinn af tónlist myndarinnar.

Þriðja myndin þar sem Bowie kom við sögu var misheppnuð sjóræningja grínmynd sem Monthy Pylton gengið átti vafasaman heiður að. En Wello Bird eða Gulskeggur kallaðist hún. Sjálfur var Bowie í fríi á svipuðum slóðum og myndin var tekin er hann var gripinn, glóðarsteiktur í sólbaði og það var ekki af sökum að spyrja; hann var dreginn nauðugur, viljugur í tökur. Reyndar var hlutverk Bowie með léttvægasta móti. Hann lék hákarl og sást aðeins í um það bil 20 sekúndur á tjaldinu.

Í október 1983 kom svo loks á markað tvöföld hljómleikaplata frá tónleikum Bowie er haldnir höfðu verið Hammersmith Odeon í London 3. júlí 1973 sem áður hefur verið minnst á. Gripurinn var gömlum Bowie aðdáendum kærkominn í safnið enda getur þar að heyra hina frægu yfirlýsingu Bowie er markaði andlát félaga Ziggy Stardust og endalok sveitarinnar Spiders From Mars. Platan hafði og að geyma magnaðan flutning Bowie á verki Jacques Brel, My Death ásamt lögum eins og The Wild Eyed Boy From Freecloud, All The Young Dudes, Oh You Pretty Thing að ógleymdum svanasöng Ziggy Stardust, Rock ‘n’ Roll Suicide. Þessi gripur er enn í miklum metum meðal aðdáenda og er að mörgum þeirra tail ein besta tónleikaplata sem út hefur komið frá ferli kappans.

David Bowie 25. hluti

Scary Monsters (And The Super Chrips)

Það liðu alls fimmtán mánuðir frá útgáfu Lodger þar til aðdáendur Bowie fengu nýtt efni í hendur. Í febrúar 1980 kom hins vegar út smáskífa Bowie með hinu þekkta verki Alabama Song, þýska tónskáldsins Brecht Weill en á bakhliðinni var að finna nýja kassagítarútgáfu á Space Oddity Þeim ódauðlega brag um geimfarann Major Tom sem komið hafði Bowie á framfæri ellefu árum áður. Þessi tímasetning hafði ákveðna þýðingu því þann 1. ágúst 1980 skaut Major Tom aftur upp kolli í aðallagi nýrrar smáskífu sem verður að telja einn af hápunktum á ferli David Bowie. Ashes To Ashes sem upphaflega bar titilinn „Laser” má túlka sem almenn mat Bowie á eigin fortíð. Enda má finna í textanum tilvitnanir í ýmis tímabil á ferli hans. Í þrengri merkingu fjallar textinn um dapurleg örlög Major Tom sem á tímum mikilla tækniframfara var sendur út í geiminn, þar sem hann síðan missti allt jarðsamband. Frá upphafi skipaði þessi persóna heiðurssess í hugum Bowie aðdáenda og þá dýrkun vildi Bowie brjóta niður með Ashes To Ashes.

David Bowie:Ég er ekki hlynntur því að menn beiti beinum áróðri en ég hef orðið vitni að þeim hörmulegu afleiðingum sem eiturlyfjaneysla hefur á fólk. Þess vegna fannst mér ósigur Major Tom fyrir eiturlyfjunum sterk vísbending þess að hin tíu ára gamli draumur um hetjuna miklu hefði snúist upp í martröð. Það kemur á daginn að tilgangur ferðarinnar var sá einn að fullnægja tæknidýrkun mannsins en það eina sem hefst upp úr krafsinu er niðurbrotinn einstaklingur sem finnur sína einu huggun í eiturlyfjunum og þráir það heitast að komast til síns heima.

Bowie kveður lagið öðrum þræði vera einhvers konar barnagælu níunda áratugsins þar sem umfjöllunarefnin eru hálf andstyggileg svo ekki sé meira sagt. Ashes To Ashes fór alla leið í fyrsta sæti breska listans og var það í annað sinn sem Bowie náði þeim áfanga.

Vinsældir lagsins juku einnig væntingu manna eftir næstu breiðskífu og þegar Scary Monsters (And The Super Chrips) kom út þann 12 september stökk sú rakleiðis í efsta sæti breska breiðskífulistans, en það var ný reynsla fyrir Bowie. Scary Monsters er geysilega sterk rokkplata. Tónlistin kröftug með nýbylgju áhrifum en engu að síður aðgengileg sem sást á þeim miklu vinsældum sem platan naut. Bowie er einnig beittur í textagerðinni og hafa menn sagt að Scary Monsters sé verk hins raunsæa Bowie.

Ekki ólíkt laginu Ashes to Ashes má finna á plötunni annað lag sem hefur beina skírskotun til fyrri verka Bowie, það er lagið  Teenage Wildlife, sem er lengsta lag plötunnar og sagt nokkuð persónulegt,  einskonar uppgjör höfundar við þeim viðbrögðum sem lagið Heroes hafi fengið á sínum tíma. En þar höfðu menn talað um að þetta væri tímamótaverk og gjarnan talað um hve þroskaður textasmiður Bowie væri.

          ,,A broken-nosed mogul are you
          One of the new wave boys
          Same old thing in brand new drag
          Comes sweeping into view
          As ugly as a teenage millionaire
          Pretending it’s a whiz-kid world"

Á plötum eins og The Man Who Sold The World og Diamond Dogs boðaði hann tortímingu mannkyns en hér var boðskapurinn sá að þrátt fyrir andstreymið verði maðurinn að horfast í augu við mannlífið eins og það er en jafnframt að snúa ástandinu til betri vegar.

Áberandi þema plötunnar er tilvera unglingana í nútímanum en poppið hefur gjarnan verið kallað miðill unga fólksins eins og menn vita. En Bowie syngur ekki um sakleysi æskunnar eða rómantíst tilhugalíf eins og skallapoppararnir, heldur dregur upp öllu sannari mynd, þar sem sýndarmennska, eiturlyfjaneysla, eirðarleysi og sálarkreppa spilar stórt hlutverk líkt og annarsstaðar í þjóðfélaginu. Eitt þeirra laga sem taka á málefnum unglingana er Because Your Young, sterkt lag sem þó hefur ekki fengið mikla spilun útvarpsstöðvana.

Bowie til aðstoðar við gerð Scary Monsters voru ýmsir fengnir. Gamlar kempur eins og Carlos Alomar og Dennis Davis voru með ásamt Roy Bittan en eins og oft áður var upptökustjórinn enginn annar en Tony Visconti. Þá aðstoðaði gamla The Who kempan Pete Townshend við gítarspil.

Hvorki færri né fleiri en fjögur lög af Scary Monsters komust á vinsældalistann í Bretlandi og bar þar vitanlega hæst Ashes To Ashes. Titillagið fór í tuttugasta sætið og Up The Hill Backward í þrítugasta og annað sætið en utan Ashes To Ashes vakti lagið Fashion einna mesta eftirtekt og hafnaði í fimmta sæti. Það má minnast á að upphaflegur titill þess lags var “Jamaica” en líkt og hent hefur bæði plötur og lög á ferli Bowie breytti það um nafn meðan á vinnslu þess stóð.

Árið 1980 er annars merkilegt í sögu Bowie fyrir þær sakir að hann kom í fyrsta skipti fram á leiksviði og það á ekki minni stað en á Broodway í New York. Bowie lék þar aðalhlutverkið í verkinu um Fílamanninn John Merrick og hlaut einróma lof virtra leikhúsgagnrýnenda.

Leiksigrar Bowie urðu fleiri; annan mars 1982 var sýnt í Breska sjónvarpinu BBC fyrsta leikverk Bertold Brecht um Baal; flökkuskáld nokkurt sem er ekki sérlega vant að virðingu sinni, svívirðir kvenfólk og myrðir mann á knæpu áður en hann lætur sjálfur lífið á flótta. Um svipað leiti og verkið var sýnt kom út fimm laga plata með flutningi Bowie á lögum Brecht úr verkinu og var þar um að ræða sérstæðan en óneitanlega skemmtilegan flöt á ferli Bowie sem tónlistarmanns.

Í nóvember 1981 kom út smáskífa með hljómsveitinni Queen sem hefur að geyma samsöng Bowie og Freddy Mercury á lagi Bowie; Under Pressure. Lagið náði fyrsta sæti breska smáskífulistans og sat á lista í heilar ellefu vikur, enn er lagið leikið í útvarpstöðvum um viða veröld og hefur verið talið meðal betri laga beggja aðila. Sögur götunnar hafa reyndar haldið því á lofti að til hafi staðið að Bowie myndi hljóðrita meira með sveitinni en af því varð þó aldrei meðan söngvari þeirrar sveitar lifði. Helstu ástæður hafi verið að Bowie og sveitin voru samningsbundin sitt hvorri útgáfunni og þegar risinn upp ágreiningur er varðaði útgáfu þessa eina lags. Þá hafi hávær mótmæli aðdáenda Bowie lagt sitt að mörkum við að kollvarpa þessum áætlunum, en mörgum þótti hann taka niður með slýku samstarfi. Þær raddir hafa þó þagnað með tímanum.

Um vorið 1982 var gefið út titillag kvikmyndarinnar Cat People sem Bowie samdi í félagi við Georgio Moroder og náði það miklum vinsældum í mið-Evrópu og víðar þó ekki tætti það beinlínis upp vinsældalistana í Bretlandi eða Bandaríkjunum. Fyrir jólin var svo loks útgefin hljóðritun þeirra Bowie og Bing Crosby á jólalaginu Little Drummer Boy sem gerð hafði verið árið 1977.
Lagið eða réttara sagt þessi ólíklegi dúett vakti mikla eftirtekt og settist í þriðja sætið í Bretlandi. Allar götur síðan hefur laginu verið haldið á lofti og komið út á ótal jólasafnplötum.
Í árslok 1982 var Bowie þegar tilbúinn með grunna næstu plötu sinnar. RCA var ekki sérlega hrifið af innihaldi efnisins og var ekki tilbúið í mikil fjárútlát til handa Bowie og endurnýjunar samnings við hann.

David Bowie 24. hluti

Lodger 

Bowie lét ekki deigan síga, Í september 1978 tóku Bowie og félagar sér frí frá tónleikahaldi og héldu í hljóðver þar sem unnin var næsta plata kappans sem til stóð að fengi heitið Planned Accidents síðar kom heitið Despite Lines til greina, áur en ákveðið var að hún fengi heitið Lodger. Þessi plata reyndist lokaverkefni  Berlínartrílógíunnar sem þeir Bowie og Brian Eno unnu saman að sinni. Bowie til aðstoðar voru nánast þeir sömu og unnið höfðu með honum að Heroes plötunni og þá var gítarleikarinn Adrian Belew enn með í hópnum. Og svona til fróðleiks þá fæddist hann í Bandaríkjunum og heitir reyndar réttu nafni Robert Steven Belew.

Gripurinn komst svo í hendur almennings 18. maí 1979. Lodger eða Leigjandinn en það var nafn plötunnar eins og áður segir var nokkuð léttari áheyrnar og poppaðri en þær Low og Heroes. Þrátt fyrir að hin dulmögnuðu instrumental lög væru horfin er hún engu að síður tilraunakend og ólík því sem aðdáendur áttu að venjast frá honu,. Hér er Bowie farinn að  fitla við Reggae og Afríkanska takta. Platan var þó ekki aðeins alþjóðleg tónlistarlega, því annað höfuð plötunnar var ferðalög í bókstaflegum sem og heimspekilegum skilningi þess orðs. Fantastic Voyage er lykilsöngur í þessu sambandi en ferðin sem getið er um í heiti lagsins er reyndar lífshlaup mannsins. Textinn er hvöss ádeila á ráðamenn heimsins boðbera kynþáttaaðskilnaðar og vígvæðingar, oddvitar kjarnorkuveldanna fá áminningu og Bowie bendir á að öll getum við jú misst stjórn á okkur endrum og sinnum en þegar herrarnir sem búa yfir gereyðingarmætti kjarnorkusprengjunnar missa stjórn á sér færi nú fyrst gamanið að kárna.

Kímnigáfa Bowie kemur vel fram á Lodger, ekki síst í þekktasta lagi plötunnar; Boys Keep Swinging. Bowie gerir þar grín að hefðbundnum kynhlutverkum en vissulega var nokkur ádeilubroddur í háðinu. Myndband lagsins vakti ekki síður verulega athygli, þar sem Bowie kom fram í miður þekkilegum gervum. Þess má geta að í laginu skiptu gamalreyndir hljóðfæraleikarar Bowie um hljóðfæri eins og ekkert væri. Gítarleikarinn Carlos Alomar settist við trommusettið og trommarinn Dennis Davis þreif bassann af Tony Visconti.

Þrátt fyrir að gæði plötunnar sé engum hulin stendur Lodger enn í dag líklega sem ein af  vanmetnustu plötum Bowie á löngum ferli og örugglega sú sem minsta umdjöllun hefur fengið af þeim þrem plötum sem hann vann í Berlín með Brian Eno.

David Bowie 23. hluti

Peter And Wolf / Stage 

Áhugi Bowie var nú í ríkara mæli farinn að beinast aftur út fyrir mörk rokktónlistar og átti það sinn þátt í því að engin ný hljóðversplata kom út á árinu 1978. Hinsvegar tók Bowie að sér hlutverk sögumanns í hljóðritun Sinfóníuhljómsveitar Philadelphiu á verkinu um Pétur og Úlfinn sem út kom í maí það ár. Ástæða þess að Bowie tók sér þetta verk fyrir hendur mun hafa verið vegna fádæma dálætis sonar hans á sögunni góðu. Þessi upplestur þykir fantagóður og vel gerður af hans hálfu. Breskur hreimur hans og skýr rödd skilar verkinu vel. Enda hefur þessi plata verið endurútgefin nokkuð reglulega þó ekki farin hún hátt hefur engu að síður verið nokkuð jöfn og stöðug sala á plötunni í gegnum árin. 

Sama ár lék Bowie í annarri kvikmynd sinni Just A Gigalo þar sem hann reyndi ásamt Mareline Detric að bjarga fyrirfram vonlausu framtaki. Þau þykja þó bæði skila verkum sínum nokkuð vel og halda myndinni uppi að mestu. 
Í apríl hélt Bowie enn og aftur í hljómleikaferð sem sló hinar fyrri út í umfangi undir yfirskriftinni Isolar II. Meðal þeirra sem voru með í þeirri för voru gítarleikararnir Carlos Alomar og Adrian Belewe, trommarinn Dennis Davies. afrakstur þessarar ferðar gat svo að heyra á tvöföldu albúmi er nefndist Stage og kom út í október 1978. Lögin voru flest af plötum síðustu ára, en hljómleikaupptökurnar þóttu lítt frábrugðnar þeim upprunalegu og því eðlilegt að platan fengi nokkuð jákvæða dóma og gagnrýni yfirleitt, sem slík og er enn í dag talin meðal bestu tónleikaplatna Bowie á ferlinum. En ferðalaginu lauk þann 12. desember 1978 með tónleikum í Tokíó í Japan. En hann hafði þá þegar hafið vinnu við gerð næstu plötu og þeirrar síðustu sem hann vann með Brian Eno að sinn. En Það sem vakti einnig athygli þeirra sem fylgst höfðu með okkar manni var að dvölin í Berlín hafði haft góð áhrif á Bowie og hann virtist mund styrkari og í mun betra andlegu jafnvægi.

David Bowie 22. hluti

Heroes

Hansa hljóðverið í Berlín var fasta samastaður Bowie sumarið 1977 því eftir að hafa lokið upptökum á plötu Iggy Popp hófst Bowie handa við gerð sinnar þrettándu breiðskífu. Brian Eno mætti á svæðið með sín töfratæki og tól, gömlu félagarnir Tony Visconti og Carlos Alomar voru með í för ásamt fleiri fastagestum á plötum Bowie. Enn einn góður gestur kom við sögu, gítarleikarinn Robert Fripp,sem margir kannast við úr sveitinni King Crimson, en eins og áður hefur verið minnst á höfðu þeir Flipp og Eno unnið saman plötu 1972.

Nú bar svo við að Bowie var í hörku formi enda voru nær öll lög plötunnar hljóðrituð strax í fyrstu töku sem er mjög óvenjulegt. Eno sem vanur var að bardúsa við sínar plötur svo mánuðum skipti, gapti yfir krafti Bowie og stundi upp: Fjandinn sjálfur, þetta getur ekki verið svona auðvelt.

Afrakstur þessara hljóðritana var breiðskífan Heroes, útgefin 14. október 1977. Uppbygging plötunnar var hliðstæð Low, nærfellt önnur hliðin instrumental verk Bowie og Eno en árangurinn var allur markvissari, lagasmíðarnar mun kröftugari og textarnir ekki eins þrungnir vonleysi og raunin varð með Low.
Skuggahliðar lífsins voru að vísu enn áberandi, en umfjöllunin var raunsærri að flestra mati. Black Out var og er reyndar enn eitt af sterkari lögum plötunnar með ógnvænlegu yfirbragði glundroða og skelfingar. Tvær túlkanir eru á uppsprettu textans; Sumir telja hann vísa til rafmagnsleysis í New York í júlí 1977 en aðrir benda á atburð er átti sér stað í Berlín nokkru áður er Bowie og kona hans Angela lentu í rifrildi er leiddi til skilnaðar þeirra og minniháttar taugaáfalls Bowie.
 
Á plötum sínum frá þessum árum notar Bowie nokkuð sérstaka aðferð í textagerðinni sem kennd er við rithöfundinn Williams Burros. Þessi aðferð er nefnd „cut-up” á enskri tungu. Aðspurður um textagerðina svara Bowie

David Bowie:Williams Burros á allan heiður að þessari aðferð en líklega var þó Louis Carrol upphafsmaðurinn. Svo ég sýni hvernig þetta virkar þá getum við tekið til dæmis Berlínarmúrinn sem dæmi. Hugsum okkur að einhver sé að reyna að komast yfir múrinn. Þá skrifa ég nokkrar málsgreinar út frá sjónarhóli hans, síðan túlka ég sjónarmið áhorfenda sem er öðru megin við múrinn og því næst áhorfenda hinu megin múrsins. Þá er ég með í höndunum þrjú ólík sjónarhorn af sama atburði sem ég síðan meðhöndla og annaðhvort set saman eins og þau koma fyrir eða jafnvel bý til fjórða sjónarhornið úr þeim sem fyrir eru. Þetta er hins vegar bara viðmiðun, aðferð til að gera texta en alls ekki föst regla.

- En hvað með hraðann við að semja verkin?

David Bowie: Já, ég sem yfirleitt mjög hratt, venjulega fullvinn ég lag á 20 mínútum þegar ég er á annað borð kominn af stað. Hinsvegar get ég verið í tvo, þrjá daga að velta fyrir mér hvernig ég eigi að taka á viðfangsefninu. Forvinnan tekur mun lengri tíma en verkið sjálft.

Titillagið á Heroes er eitt af meistaraverkum David Bowie. Hér er sögusviðið einmitt umræddur Berlínarmúrinn, þetta táknræna fyrirbæri sem aðskilur tvo heima sem báðir voru þó byggðir hugsandi verum. Bowie dregur upp magnaða andstæðu í textanum, annarsvegar þetta kalda tákn sundrungar en hins vegar eldheita ástríðu tveggja ungmenna sem hittast daglega við múrinn og sameinast í fullvissunni um að sameinuð fái þau fullnægt dýpstu löngunum. Lagið var táknrænt fyrir hina nýju áherslur Bowie og er enn í dag talið í hópi meistaraverka hans.  Þessi listamaður sem öðlast hafði frægð fyrir sköpun hálf fjarstæðukenndra hetjupersóna komst hér að þeirri niðurstöðu að hin raunverulega hetja væri maður hversdagsins sem öðlast þrótt í gegnum trúna á sjálfan sig.

Í þetta sinn urðu gagnrýnendur að viðurkenna að Bowie hafði skapað meistaraverk og blaðamenn Meoldy Maker voru ekki í vafa: Heroes var besta plata ársins 1977. Því má svo bæta við að titillagið; Heroes var flutt á þrem tungumálum; ensku, frönsku og þýsku. Þá var þessum útgáfum og blandað saman, sér í lagi þeirri ensku og þýsku á smáskífuútgáfum sem fylgdu í kjölfar plötunnar.

David Bowie 21. hluti

LOW 

Eftir að Bowie hafði unnið með Iggy Popp að plötu hans The Idiot snéri Bowie aftur til Frakklands ásamt sínum mönnum og þar hófust upptökur fyrstu plötunnar af þrem sem hann átti eftir að vinna með Brian Eno sem upptökustjóra.

Fyrsta plata í þessari mögnuðu þrenningu var sköpuð með herkjum á útmánuðum 1976 en útgáfudagur hennar er skráður þann 14. janúar 1977. Platan ber heitið Low sem að einhverju leiti var tilvísun í sálarkreppu Bowie á þessum tíma en hún stafaði annarsvegar af hjónabandserfiðleikum en hinsvegar lýjandi málaferlum við fyrrverandi umboðsmann Bowie.
Low er gerólík fyrri verkum Bowie. Tónlistin sem samin var undir vægum áhrifum frá þýsku hljómsveitunum Kraftverk og Tangeren Dream Tónlistin var nýungagjörn rafeindartónlist, þrungin dulúð og seiðmögnuðum krafti en að sama skapi óaðgengileg þeim sem vanir voru léttum laglínum frá Bowie. Low var einnig bylting að því leiti að textarnir nú voru einhverjir þeir persónulegustu sem Bowie hafði samið. Þar sem hann áður hafði boðað fall nútíma siðmenningar í verkum sínum sýndi hann fram á hrörnun eigin persónuleika vegna of náinna kynna af ávanabindandi eiturlyfjum og bandarísku samfélagi.

Bowie sagði sjálfur um Low að fyrri hlið plötunnar fjallaði eingöngu um eigið sálarástand, en seinni hliðin sem var að mestu ósungin væri nokkurs konar túlkun á áhrifum sem austurblokkin hefði haft á hann, áhrif sem Bowie gat ekki tjáð með orðum. Megin þema plötunnar var hinsvegar einmannaleiki og einangrun sem meðal annars má sjá á texta lagsins Sound And Vision. Í textanum kemur sterklega fram nagandi ótti Bowie við að glata sköpunargáfunni en léttleikandi laglínan hefur líklega dulið fyrir mörgum raunverulegt innihald textans, enda fór svo að Sound And Vision fór í þriðja sæti breska vinsældalistans.

Þó Sound And Vision nyti vinsælda voru viðtökur gagnrýnenda gagnvart Low ekki par vinsamlegar. Þegar litið er á þessa dóma kemur þó í ljós hvað margir eru litaðir af andstöðu við Bowie vegna ummæla hans nokkru áður um Adolf Hitler en þau voru ranglega túlkuð sem stuðningur við fasisma.

Tony Visconti:Þegar við byrjuðum að vinna Low vorum við viðbúnir því að eyða í það heilum mánuði enda var hún að mestu sköpuð í hljóðverinu í Frakklandi. – Við áætluðum að við yrðum líklega með helling af drasli. Sem við að öllum líkindum myndum henda en kannski yrði síðar helmingur af því sem eftir stæði sem nýttist á plötuna. En skyndilega varð okkur ljóst að við vorum komnir með eitthvað í hendurnar sem var alveg ótrúlega spennandi. Við gátum varla beðið eftir að gefa plötuna út. Viðbrögð gagnrýnenda og aðdáenda voru kannski undarleg í upphafi En Það sem hefti þessa plötu mest á sínum tíma, jafn ótrúlega og það hljómar, var útgáfufyrirtækið. Þeir hötuðu hana. Þeir vildu aðra Young Americans plötu. Svo var allavega á þeim að heyra.

Low hefur þrátt fyrir misjafna gagnrýni öðlast virðingu og kannski má segja að hún hafi einfaldlega verið á undan sinni samtíð. Tónsmiðir og tónlistarmenn sem til að mynda hafa verið að fást við ambient og eletróníska tónlist hafa litið til þessarar plötu. Það hafa klassískir tónlistarmenn og útsetjarar einnig gert eins og Phil Glass sem tók Low traustataki og með aðstoð og velvilja Bowie útsetti plötuna nánast í heild sem synfóníuverk árið 1996.

Í mars 1977 hóf Iggy Popp nokkra vikna hljómleikaferð um England og Bandaríkin og vakti heljar athygli að hljómborðsleikarinn hans sem hélt sig aftarlega á sviðinu, fjarri sviðsljósinu var enginn annar en David Bowie. Hann lét lítið á sér bera og veitti aðeins viðtöl ef blaðamenn féllust á að tala eingöngu um Iggy Popp og tónlist hans. Þessi hlédræga afstaða fylgdi Bowie öll Berlínar árin. Að lokinni þessari tónleikaferð héldu svo þeir félagar inn í hljóðver á ný og tóku upp plötu Iggy Popp er hlaut titilinn Lust For Life. En Berlínartímabil Bowie var rétt að hefjast. Með Low hafði hann afgreitt ákveðna hluti í sínu persónulega lífi. Það var komið að öðrum kafla í þessum þríleik.

David Bowie 20. hluti

Berlínartímablið hefst - Frá Iggy til Eno

Iggy Popp, gamli vinur Bowie hafði lent í erfiðleikum og munaði minnstu að hann væri lagður inn á geðveikrahæli þegar Bowie ákvað að koma honum til hjálpar eftir að tónleikaferðalagi hans um Evrópu lauk um mitt ár 1976. 
Hann ákvað að koma Iggy út á tónlistarbrautina á ný og tók hann með sér inn í hljóðver í Frakklandi. Bowie var þar sjálfur upptökustjóri og samdi vel flest lögin í félagi við Iggy. Upptökur gengu hinsvegar stirðlega og Bowie sem taldi að rétt væri að skipta um umhverfi selflutti allt heila liðið yfir í Hansa stúdíóið í Berlín þar sem platan The Idiot var fullgerð.

Bowie sem fengið hafði sig fullsaddan á verunni í Bandaríkjunum hreyfst svo af Berlín að hann ákvað að setjast þar að. Dró sig að mestu út úr skarkala poppheimsins en vann að tónlistarsköpun í Berlín út áratuginn. Í kjölfar þessara búferlaflutninga fylgdu aðrar breytingar, Bowie sagði skilið við Soul tónlistina og persónuna The Thin White Duke en tók þess í stað upp samstarf við hinn fjölhæfa listamann Brian Peter George St. John le Baptiste de la Salle Eno, Líklega þekkist hann betur undir styttingu nafnsins Brian Eno.

Það er ekki úr vegi að fjalla örlítið um Eno hér enda á hann stóran hlut í næstu verkum okkar manns. Eno fæddist 15. Maí 1948. Eftir hefðbundna skólagöngu fór hann í listnám þar sem hann lagði stund á málun og áhugasviðið var einhverskonar  minimalismi. Hann hafði þó sama og enga tónlistarlega reynslu eða þekkingu þegar hann gekk til liðs við hljómsveitina Roxy Music snemma árs 1970.

Hljómborðsleikurinn heillaði og þau tæki og tól sem hægt var að vinna með hljóð eignuðust fljótlega hug hans allan. Roxy Music skaust upp til metorða í vinsældum Glam-Rokksins upp úr 1970 og óhætt að segja að sú sveit eigi okkar manni David Bowie þar talsvert að þakka. Erfiðleikar Eno í samstarfi við söngvara sveitarinnar Brian Ferry og hin stöðugu tónleikaferðalög urðu til þess að Eno ákvað að yfirgefa sveitina skömmu eftir útgáfu plötunnar For Your Pleasure árið 1973.

Eno hóf þá sólóferil með Art-Rokk plötum sínum Here Come the Warm Jets og Taking Tiger Mountain (By Strategy) en báðar plöturnar komu út árið 1974. Eno hafði skapað sér nafn á sviði tilraunakendrar tónlistar og 1972 vann hann m.a. plötu með Robert Flipp sem verið hafði í King Crimson.

Árið 1973 hafði Eno byrjað að taka að sér að stjórna upptökum og útsetja með sín galdratæki og tól og hafði unnið fyrir þó nokkra aðila eins og t.d. Genesis áður en hann tók upp samstarfið við Bowie. Fyrsti hluti þessa samstarfs entist út næstu þrjár plötur sem í dag ganga undir nafninu Berlínatrílógían þrátt fyrir að hluti platnanna væri hljóðritaður í Frakklandi.