Lögmálsbreytingin

Þegar ungi maðurinn og stúlkan ákváðu að hætta í skóla og fara út á vinnumarkaðinn þurfti að ákveða hve mikið fé færi í vasa unga parsins í formi launa  t.d næstu 3. árin, endurtek 3. árin.

Til að ákveða það urðu samtök atvinnulífsins og samtök launþega að funda svo vikum og mánuðum skipti og krefjast þess að ríkisstjórn landsins kæmi að málinu.  

Þegar unga parið ákvað að kaupa sér íbúð var það ekkert mál, samningur til 40 ára endurtek 40 ára var lagður fyrir þau án þess að nokkrir fundir væru haldnir eða að þau ættu þar nokkurn kost á einhverskonar samningi, því vextir, verðbætur og vísitölutryggingar voru einhliða ákvarðaðar og skipti engu hvaða þjóðfélagsástand ríkti á greiðslutímabilinu. Þarna voru allar breytur úthugsaðar og unga parinu nauðugur sá kostur að skrifa undir ætli þau sér að eignast þak yfir höfuðið. 

Það er ekki sama að semja um hvað fer í vasann og semja um hvað fer úr vasanum. Það er ótrúleg lögmálsbreyting sem er á þessu tvennu.

Það er undarlegt að á einu blaði til húsnæðiskaupa til 40 ára er hægt að reikna með öllu og tryggja að lánveitandinn tapi aldrei krónu heldur aðeins hagnist.  

Þegar kemur svo að því að semja um laun í aum 3 ár þarf fundahöld fjölda manna í vikur og mánuði og ríkisstjórnin að gefa út einhverjar yfirlýsingar.

Samtök launþegar virkar á mann eins og hópur sem mætir í reiknistíma án þess að taka með sér blað og blýant hvað þá að reiknivélin sé í töskunni.

Það er eitthvað mikið að samfélaginu okkar þar sem aurar eru merkilegri en fólkið